Bíblia Sagrada comentada por livros por José Carlos Ribeiro, em Inglês, grego e hebraico Cap.16: Comentário nos livros de Naum, Habacuque & Sofonias. Livros 35, 36,37

 Bíblia Sagrada comentada por livros por José Carlos Ribeiro, em Inglês, grego e hebraico

Cap.16: Comentário nos livros de Naum, Habacuque & Sofonias. Livros  35, 36,37

            Amigo leitor (a), nestes livros considerados profetas menores, estou mostrando a todos, um comentário mais teológico, com pesquisa minuciosa, mas com base na Bíblia Sagrada: veja agora nestes livros, extraída na Bíblia plenitude:  Naum, cujo nome significa “confortador” ou “cheio de conforto”, é desconhecido, a não ser pelo breve título que inicia sua profecia. Sua identificação como um “elcosita” não ajuda muito, visto que a localização de Elcose é incerta. Carfanaum, uma cidade da Galiléia, tão proeminente no ministério de Jesus, significa “Aldeia de Naum”, e alguns têm especulado, mas, sem prova concreta, que seu nome deriva do profeta. Ele profetizou a Judá durante os reinados de Manassés, Amom e Josias. Seus contemporâneos foram Sofonias, Habacuque e Jeremias.  O livro de Naum focaliza-se num único interesse: a queda da cidade de Nínive. Três seções principais, correspondentes aos três capítulos, abrangem a profecia.    A primeira descreve o grande poder de Deus e como aquele poder opera na forma de proteção pra o justo, mas de julgamento para o ímpio. Embora Deus nunca seja rápido em julgar, sua paciência não pode ser admitida sempre. Toda a Terra está sob o seu controle; e, quando ele aparece em poder, até mesmo a natureza treme diante dele (1.1-8). Na sua condição de miséria e aflição (1.12), Judá podia facilmente duvidar da bondade de Deus e até mesmo questionar os inimigos de seu povo (1.13-15) e remover a ameaça de uma nova angústia (1.9). A predição do juízo sobre Nínive forma uma mensagem de consolação para Judá (1.15).  A segunda seção principal descreve a ida da destruição para Nínive (2.1-3). Tentativas de defender a cidade contra seus atacantes serões em vão, porque o Senhor já decretou a queda de Nínive e a ascensão de Judá (2.1-7). As portas do rio se abrirão, inundando a cidade e varrendo todos os poderosos, e o palácio se derreterá (2.6). O povo de Nínive será levado cativo (2.7); outros fugirão com terror (2.8). Os tesouros preciosos serão saqueados (2.9); toda a força e autoconfiança se consumirão (2.10). O covil do leão poderoso será desolado, porque “Eis que eu estou contra ti, diz o Senhor dos exércitos” (2.11-13).  O terceiro capítulo forma a seção final do livro. O julgamento de Deus parece excessivamente cruel, mas ele é justificado em sua condenação. Nínive era uma “cidade ensangüentada” (3.1), uma cidade culpada por espalhar o sangue inocente de outras pessoas. Ele era uma cidade conhecida pela mentira, falsidade rapina e devassidão (3.1,4). Tal vício era uma ofensa a Deus; portanto, seu veredicto de julgamento era inevitável (3.2-3 5-7). Semelhante a Nô-Amom, uma cidade egípcia que sofreu queda, apesar de numerosos aliados e fortes defesas. Nínive não pode escapar do julgamento divino (3.14-15). Tropas se espalharão, os líderes sucumbirão e o povo se derramará pelos montes (3.16-18). O julgamento de Deus sobreveio, e os povos que a Assíria fez outrora vítimas tão impiedosamente batem palmas e celebram em resposta às boas-novas (3.19).  O cabeçalho do livro descreve-o como “visão de Naum” (1.1). O ES funciona aqui como o Revelador, Aquele que abre pra Naum o drama que revela diante e comunica a mensagem do Senhor que ele está encarregado de entregar. O E. Santo também deve funcionar como o Grande Instigador na queda de Nínive. Os inimigos, dentre eles os filhos da Babilônia, os medos e os citas, juntam suas forças contra os assírios e saqueiam a cidade. Deus usa agentes humanos para executar seu julgamento, mas atrás disso tudo está à obra do seu Espírito, instigando, impelindo e punido de acordo com a vontade de Deus. Pela obra do Espírito, o Senhor convocou suas tropas e as levou para a batalha vitoriosa.  O veredicto de Deus 1.1-15 > O zelo de Deus 1.2-6.  A bondade de Deus 1.7 > O julgamento de Nínive 1.8-14 > A alegria de Judá 1.15 > A vingança de Deus 2.1-13 > A destruição de Nínive 2.1-12 > A declaração do Senhor 2.13 A vitória de Deus 3.1-19 > Os pecados de Nínive:  3.1-4 > O cerco de Nínive. 3.5-18.  A celebração sobre Nínive 3.19 >

         Habacuque: O nome “Habacuque” significa “abraço” ou significando que ele foi “abraçado por Deus” e, desse modo, fortalecido por ele para sua difícil tarefa, ou “abraçando outros”, dessa maneira encorajando-os nos tempos de crise nacional. A notação musical encontrada em 3.19 pode indicar que Habacuque era qualificado para liderar a adoração no templo como um membro da família levítica.   O profeta está imbuído de um senso de justiça, o qual não o deixará ignorar a violenta injustiça existente em volta dele. Ele também aprendeu a necessidade de levar as questões mais importantes sobre a vida para Aquele que criou e redime a vida.  Habacuque viveu durante um dos períodos mais críticos de Judá. Seu país havia caído do auge das reformas de Josias para as profundezas do tratamento violento de seus cidadãos, medidas opressoras contra o necessitado e a ruína do sistema legal. O mundo localizado ao redor de Judá estava em guerra, com a Babilônia levantando-se em ascensão sobre a Assíria e Egito.

               A ameaça de invasão do Norte foi adicionada à desordem interna de Judá. Habacuque, provavelmente, tenha escrito durante o intercalo entre a queda de Nínive, em 612 aC., e a queda de Jerusalém, em 586 aC.  O Livro de Habacuque dá um relato de uma jornada espiritual, contando sobre a trajetória de um homem da duvida à adoração. A diferença entre o início do Livro (1.1-4) e o final do livro (3.17-19) é impressionante.  Nos primeiros quatro versículos, Hab., é oprimido por circunstância existente ao redor dele. Ele não consegue pensar em nada além da iniquidade e da violência que ele vê entre o seu povo. Embora Hab., se dirija a Deus (1.2), ele crê que Deus se retirou do cenário da terra: as palavras de Deus foram esquecidas; suas mãos não se manifestam; Deus não pode ser encontra em lugar algum. Os homens estão na direção, e os homens vis, por isso mesmo, também. E eles agem como seria esperado que agissem os homens sem o controle de Deus. Estas palavras e frases descrevem a cena: “iniquidade.. Vexação...Destruição... violência....  Contenda... Litígio... A lei se afrouxa... A sentença nunca sai... O ímpio cerca o justo... Sai o juízo pervertido”. Quão diferente é a cena nos três últimos versículos do livro (3.17-19)! Tudo mudou. O profeta não é mais controlado, nem ansioso por causa das circunstâncias, pois sua visão foi elevada. Questões temporais não mais ocupam seus pensamentos, mas seus pensamentos estão nas coisas do alto. Ao invés de estar sendo regido por considerações mundanas, Hab., fixou sua esperança em Deus, pois ele percebe que Deus tem interesse em suas criaturas. Ele é a fonte da alegria e força do profeta. Ele descobriu que ele foi feito para algo acima: “E me fará andar sobre as minhas alturas” (3.19).                    As palavras do último parágrafo contrastam vividamente com aquelas no primeiro: “... Alegrarei-me no Senhor, exultarei no Deus da minha salvação. Jeová, o Senhor, é a minha força... Pés como os das cervas... Andar sobre as minhas alturas” (3.18,19). Assim, Hab., foi da queixa à confiança, da dúvida à confiança, do homem a Deus, dos vales aos montes altos. Se o centro do evangelho é a mudança e a transformação, o                                                                       Livro de Habacuque demonstra essa renovação evangélica. No centro da mudança e no centro do livro, está este nítido credo da fé: “O justo, pela sua fé, viverá (2.4). Para o profeta, a promessa é para proteção física em tempo de grande sublevação. Quando a invasão, que foi predita, pelas forças estrangeiras se tornar uma realidade, aquele remanescente justo cujo Deus é o Senhor, cuja confiança e dependência estão nele, será liberto, e eles viverão. Para os escritores do N.T., tais como Paulo e o autor de Hebreus, essa afirmação de fé confiante se torna uma demonstração do poder do evangelho para dar a segurança da salvação eterna.                                                                           Cristo Revelado: Os termos usados em Hab., 3.13; ligam a ideia de salvação como um ungido do Senhor.  As raízes hebraicas dessas palavras refletem os dois nomes do nosso Senhor: Jesus, que significa “salvação”, e Cristo “o ungido”. O contexto aqui é o grande poder de Deus manifestado em favor do seu povo, através de um Rei davídica, que lhes traria libertação dos seus inimigos. O Messias veio no tempo determinado (2.3; Gal. 4.4), foi dado a ele o nome de “Jesus” como a profecia pré-natal de seu ministério (Mat 1.21), e nasceu “na cidade de Davi, o Salvador, que é Cristo, o Senhor (Luc. 2.11). Enquanto Hab., espera pela resposta às suas perguntas, Deus lhe concede o presente de uma verdade que satisfaz suas ansiedades não-expressas, bem como apresenta a solução para sua situação presente: “ O justo, pela sua fé, viverá” (2.4). O Apóstolo Paulo vê essa afirmação da Hab., como a pedra fundamental do evangelho de Cristo (Rom. 1.16-17).  >Cristo é a resposta para as necessidades humanas, incluindo a purificação do pecado, o relacionamento com Deus e a esperança para o futuro.  >As perguntas de Hab., 1.1-17.  Uma pergunta acerca da preocupação de Deus 1.1-11 > Uma pergunta acerca dos métodos de Deus: “Por que Deus usa ímpios?” 1.12-17 > A resposta de Deus 2.1-20  > O profeta à espera 2.1  >A resposta do Senhor 2.2-20  > 1) O alcance da resposta 2.2-3  >2) A verdade central para os crentes 2.4.  3) As consequências da verdade para os incrédulos 2.5-20.  > A oração de Hab., 3.1-19. O poder do Senhor 3.1-16. > 1) Um grito de misericórdia 3.1-2:  >2) O poder da natureza 3.3-11   >3) O poder contra as nações 3.12-16.  > A fé do profeta 3.17-19.  >

     Sofonias: O nome “Sofonias” significa “O Senhor escondeu”, foi um profeta de Judá. Ele se identificou melhor do que qualquer outro dos profetas menores, remontando sua linhagem quatro gerações até Ezequias, um bom rei que levou o povo de volta a Deus durante o tempo do profeta Isaías. Sofonias foi contemporâneo ao rei Josias e seu parente distante, há uma possibilidade de que eram amigos. A intimidade de emoção, bem como a familiaridade de lugar, quando Sofonias escreve a respeito de Jerusalém (1.10-11), indicam que ele havia crescido lá. De acordo com as Escrituras hebraicas. Sofonias foi o último profeta a escrever antes do cativeiro. Sofonias dá o período de tempo geral do seu escrito como sendo “nos dias de Josias, filho de Amom, rei de Judá” (1.1), cerca de 640 a 609 aC. O auge da reforma de Josias foi nos anos 620. Visto que a queda de Nínive em 612 aC., ainda não havia acontecido (2.13,15), a maioria dos estudiosos estabelece a data dos escritos entre 630 3 627 aC. Seus contemporâneos incluem Jeremias e Naum.  Aproximadamente cem anos antes dessa profecia, o Reino do Norte (Israel) havia sido derrotado pela Assíria. O povo havia sido levado cativo, e a terra havia sido recolonizada por estrangeiros.

           Sob o reinado de Manassés e do rei Amom, pai do rei Josias, tributos haviam sido pagos para se evitar que a Assíria invadisse o Reino do Sul.  A aliança com a Assíria não somente afetou a Judá politicamente, mas também as práticas religiosas, sociais e de comportamento da Assíria impuseram sua tendências em Judá. Proteção oficial foi dada em Judá para as artes mágicas e adivinhados e encantadores. A religião astral se torna tão popular, que o rei Manassés, construiu altares para adoração do sol, lua, estrelas, signos do zodíaco e todos os astros do céu, à entrada da Casa do Senhor (2Rs. 23.11).

A adoração da deusa– mãe da Assíria se tornou uma prática que envolvia todos os membros das famílias de Judá (Jer. 7.18). Todavia à medida que o jovem Josias foi tomando conta das rédeas do governo, a ameaça assíria foi diminuindo. O golpe final ao seu poder veio com uma revolta de uma Babilônia em ascensão, que resultou, finalmente, na destruição de Nínive.   Sofonias considerava o desenvolvimento político de Israel, de Judá e todas as nações circunvi- zinhas da perspectiva de que o povo devia aprender que Deus estava envolvido em todos os assuntos da história. Falando como um oráculo de Deus, ele entende que Deus usa governos estrangeiros pra levar julgamento sobre se rebelde povo escolhido. Sof., está apavorado com o fato de que, após a catástrofe das tribos do Norte, o povo de Judá ainda mantinha a absurda noção de que Deus fosse incapaz de fazer bem ou mal ( 1.12).

          Os escritos de Sofonias têm três componentes: 1), o pronunciamento de um julgamento específico e, frequentemente, o julgamento universal do pecado; 2), um apelo ao arrependimento, porque Deus é justo e deseja perdoar; 3), uma promessa segundo a qual o restante que fez de Deus seu refúgio será salvo. O significado do nome de Sofonias “O Senhor Encobriu” conduz ao ministério de Jesus. A verdade da Páscoa no Egito, onde aqueles que foram encobertos pela marca de sangue nas portas foram protegidos do anjo da morte, é repetida na promessa de 2.3, onde aqueles mansos da Terra que preservaram a justiça de Deus serão encoberto no Dia da ira do Senhor. Col. 3.2-3; explica esse aspecto do ministério de Cristo: “Pensai nas coisas que são de cima e não na que são terra; porque já estais mortos, e a vossa vida está escondida com Cristo em Deus.” O regozijo sobre um restante salvo (3.16-17), está relacionado com a Obra de Jesus. Ele disse:” Digo-vos que assim haverá alegria no céu por um pecador que se arrepende, mais do que por noventa e nove justos que não necessitam de arrependimento”. (Luc 15.7) A figura de um alegre Redentor que aguarda receber os seus é, novamente, descrita em Hab., 12.2. Jesus disse que uma das obras do ES seria convencer o mundo do julgamento, porque já o príncipe deste mundo está julgado (Jõ. 16.8-11). Desde a sua vinda, o E.S. tem estado proclamando ao mundo, como Sofonias fez: “Congrega-te... Antes que saia o decreto, e o dia passe como a palha; antes que venha sobre vós a ira do Senhor”. (2.1-2). Uma obra mais prazerosa do ES é encontrada na promessa de que Deus irá restaurar nos lábios puros, para que todos invoquem o nome do Senhor, para que o sirvam com um mesmo espírito (3.9).

         O dia do julgamento contra Judá 1.2-13.  >O julgamento sobre toda a criação 1.2-3 > Contra os líderes religiosos. 1.4-7 > Contra os líderes políticos. 1.8-9 > Contra os líderes do comércio. 1.10-11.  > Contra os descrentes. 1.12-13  II). > O dia do Senhor. 1.14-18. > Próximo e se aproxima rapidamente 1.14.  > Um dia de indignação. 1.15-16.  >A terra inteira para ser destruída. (1.18: III). Um chamado ao arrependimento. 2.1-3 > Um chamado para congregar. 2.1-2.  >Um chamado pra buscar o Senhor 2.3 IV). O dia do julgamento contras as nações circunvizinhas. 2.4-15.  > - filisteus 2.4-7.  > Aos do oriente —Moabe e Amom. 2.8-11.  Aos do sul —Etiópia. 2.12 >Aos do Norte— Assíria. 2.13-15.  > (V). O dia do Julgamento contra Jerusalém 3.1-7 > Contra os líderes 3.1-4 > O Senhor é justo, no meio dela 3.5 >Jerusalém não mudou 3.6-7 VI). Um remanescente fiel 3.8-20 >Falar com pureza e honestidade. 3.8-13 > Os juízos são afastados, e os inimigos são exterminados. 3.4-15 > O Senhor se regozijando 3.16-17  > O povo restaurado. 3.18-20
Fonte: Bíblia Plenitude:

Nobres leitores (as) aqui foram colocados apenas comentário teológico, espero ter podido lhes ajudar, muito obrigado a todos vocês pelo incentivo, pois sem o apoio de vocês eu já teria desistido. Não sou pastor, mas sim um estudioso da Bíblia Sagrada. Sou formado em capelania hospitalar pela Primeira Igreja Batista em 2012,e pela UfMS em 2014 curso dado pelo professor de Bioética para os alunos de medicina, e capelão e pastor Reis.

Campo Grande 12 de março de 2015 dia da nova revisão  jcr0856@hotmail.com

Holy Bible commentary for books by José Carlos Ribeiro in English, Greek and Hebrew
Cap.16: Comment on the books of Nahum, Habakkuk, Zephaniah &. Books 35, 36,37
            Dear reader (a), these books considered minor prophets, I'm showing everyone a more theological commentary, with thorough research, but based on the Holy Bible: see now in these books, extracted in the Bible fullness Nahum, whose name means "comforter "or" full of comfort, "is unknown, except for the brief title that begins his prophecy. Its identification as a "Elkoshite" does not help much, since Elcose location is uncertain. Capernaum, a city of Galilee, so prominent in the ministry of Jesus, means "Naum village", and some have speculated, but without concrete proof, which derives its name from the prophet. He prophesied to Judah during the reigns of Manasseh, Amon, and Josiah. His contemporaries were Zephaniah, Habakkuk and Jeremiah. The Nahum's book focuses on a single interest: the fall of Nineveh. Three main sections corresponding to the three chapters cover the prophecy. The first describes the great power of God and how that power operates in the form of protection for the fair, but of judgment for the wicked. Although God is never quick to judge, your patience may not always be accepted. The whole earth is under your control; and when it appears in power, even the nature trembles before him (1.1-8). In their condition of misery and distress (1.12), Judah could easily doubt God's goodness and even question the enemies of his people (1.13-15) and remove the threat of a new distress (1.9). The prediction of judgment on Nineveh form a comforting message for Judah (1.15). The second main section describes the way of destruction to Nineveh (2.1-3). Attempts to defend the city against their attackers evenings in vain, for the Lord has decreed the fall of Nineveh and the rise of Judah (2.1-7). The doors of the river will be opened, flooding the city and sweeping all powerful, and the palace shall melt (2.6). The people of Nineveh will be taken captive (2.7); others will flee in terror (2.8). The precious treasures will be looted (2.9); all the strength and confidence to consume (2.10). The mighty lion lair will be desolate because "Behold, I am against thee, saith the Lord of hosts" (2.11-13). The third chapter forms the final section of the book. God's judgment seems unduly harsh, but he is justified in his condemnation. Nineveh was a "bloody city" (3.1), a town blamed for spreading the innocent blood of others. He was a city known for a lie, falsehood prey and debauchery (3.1,4). This addiction was an offense to God; so its verdict trial was inevitable (3.2-3 5-7). Similar to No-amon, an Egyptian city Dropped despite numerous allies and strong defenses. Nineveh can not escape the judgment of God (3.14-15). Troops will spread, leaders succumb and the people shall be poured upon the mountains (3.16-18). The judgment of God came, and the people that Assyria was once victims so mercilessly clap and celebrate in response to good news (3.19). The book header describes it as "vision of Nahum" (1.1). The ES works here as the Revelator, the One who opens for Naum the drama that unfolds before and communicates the Lord's message that he is in charge of delivering. The E. Santo should also act as the Great Instigator in the fall of Nineveh. The enemies, including the children of Babylon, the Medes and the Scythians, join forces against the Assyrians and plunder the city. God uses human agents to execute his judgment, but behind it all is the work of his Spirit, instigating, driving and punished according to the will of God. The work of the Spirit, the Lord called his troops and led to the victorious battle. God's verdict 1.1-15> The zeal of God 1.2-6. The goodness of God 1.7> The trial of Nineveh 1.8-14> The joy of Judah 1:15> Revenge of God 2.1-13> The destruction of Nineveh 2.1-12> The statement of Mr. 2.13 The victory of God 3.1-19> The sins of Nineveh: 3.1-4> The siege of Nineveh. 3.5-18. The celebration of Nineveh 3:19>
         Habakkuk: The name "Habakkuk" means "hug" or meaning it was "embraced by God" and thereby strengthened by him for his difficult task, or "embracing other", thus encouraging them in times of national crisis . The musical notation found in 3:19 may indicate that Habakkuk was qualified to lead worship in the temple as a member of the Levitical family. The prophet is imbued with a sense of justice, which will not let you ignore the violent existing injustice around him. He also learned the need to take the most important questions of life to the One who created and redeemed life. Habakkuk lived during one of the most critical periods of Judah. ​​His country had fallen from the peak of Josiah's reforms to the depths of violent treatment of its citizens, oppressive measures against the needy and the ruin of the legal system. The world located around Judah was at war with Babylon rising rising on Assyria and Egypt.
               North threat of invasion was added to the internal disorder of Judah. ​​Habakkuk probably have written during intersperse between the fall of Nineveh in 612 BC., And the fall of Jerusalem in 586 BC. The Book of Habakkuk gives an account of a spiritual journey, telling about the history of a man of doubt to worship. The difference between the beginning of the Book (1.1-4) and the end of the book (3.17-19) is amazing. In the first four verses, Hab., Is overwhelmed by existing circumstances around him. He can not think of anything but the wickedness and violence he sees among his people. . Although Hab, go to God (1.2), he believes that God withdrew from the earth scenario: the words of God were forgotten; your hands do not occur; God can not be found anywhere.  Men are at the helm, and the vile men, therefore, also. And they act as would be expected to act men without God's control. These words and phrases describe the scene: "wickedness .. vexation ... Destruction ... violence .... Strife ... Litigation ... The law is paralyzed ... The sentence will never go out ... The wicked surround the fair ... Sai perverted judgment. " How different is the scene in the last three verses of the book (3.17-19)! Everything changed. The prophet is no longer controlled or anxious because of the circumstances, because his vision was high. Temporal matters no longer occupy his thoughts, but your thoughts are on things above. Instead of being ruled by worldly considerations, Hab., Set their hope in God, for he realizes that God is interested in his creatures. He is the source of joy and strength prophet. He found that it was made for something up, "What will make me walk on my high places" (3.19). The last paragraph of the words contrast vividly with those in the first: "... rejoice in the Lord, joy in the God of my salvation. Jehovah, the Lord, is my strength ... feet like hinds ... Walk on my high places "(3.18,19). So Hab., Was the complaint to trust, from doubt to trust, from man to God, valleys to high mountains. If the center of the gospel is change and transformation, the Book of Habakkuk demonstrates this evangelical renewal. In the center of change and in the center of the book, this is clear creed of faith: "The righteous by faith will live (2.4). For the prophet, the promise is for physical protection in great upheaval of time. When the invasion, which was predicted by the foreign forces become a reality, that righteous remnant whose God is the Lord, whose trust and dependence upon him, will be freed, and they will live. For the NT writers such as Paul and the author of Hebrews, this statement of confident faith becomes a demonstration of the power of the gospel to give assurance of eternal salvation. Christ Revealed: The terms used in Hab, 3:13;. connect the idea of ​​salvation as the anointed of the Lord.
The Hebrew roots of these words reflect the two names of our Lord Jesus, which means "salvation," and Christ "the anointed one". The context here is the great power of God manifested in behalf of his people, through a Davidic King, who would bring them deliverance from their enemies. The Messiah came on time (2.3;. Gal 4.4), he was given the name "Jesus" as prenatal prophecy of his ministry (Matthew 1:21), and was born "in the city of David a Saviour, which is Christ the Lord (Lk. 2:11). . Hab while, waiting for the answer to your questions, God gives you the gift of a truth that satisfies their unspoken anxieties and presents the solution to your current situation: "The righteous by faith shall live" (2.4) . The Apostle Paul sees this statement of Hab., As the cornerstone of the gospel of Christ (Rom. 1.16-17). > Christ is the answer to human needs, including the purification of sin, the relationship with God and hope for the future. > The questions of Hab., 1.1-17. A question about the concern of God 1.1-11> A question about the methods of God, "Why God uses wicked" 1.12-17> God's response 2.1-20> The prophet waiting 2.1> The answer of the Lord 2.2 -20> 1) The scope of the response 2.2-3> 2) The central truth for believers 2.4. 3) the consequences of truth to unbelievers 2.5-20. > Prayer of Hab., 3.1-19. The power of the Lord 3.1-16. > 1) A mercy cry 3.1-2:> 2) The power of nature 3.3-11> 3) The power against 3.12-16 nations. > The faith of the prophet 3.17-19. >      Zephaniah: The name "Zephaniah" means "The Lord hid", was a prophet of Judah He identified himself better than any of the minor prophets, tracing their lineage four generations to Hezekiah, a good king who led the people back. God during the time of the prophet Isaiah. Zephaniah was contemporary to King Josiah and his distant relative, there is a possibility that they were friends. The intimacy of emotion and familiarity of place when Zephaniah writes of Jerusalem (1.10-11), indicate that he had grown up there. According to the Hebrew Scriptures. Zephaniah was the last prophet to write before the captivity. Zephaniah gives the general time period of your writing as being "in the days of Josiah the son of Amon king of Judah" (1.1), about 640-609 BC. The height of Josiah's reform was in the years 620. Since the fall of Nineveh in 612 BC., Had not yet happened (2.13,15), most scholars setting the date of written between 630 BC 3627. His contemporaries include Jeremiah and Naum. About a hundred years before this prophecy, the Northern Kingdom (Israel) was defeated by Assyria. The people had been taken captive, and the land had been recolonized by foreigners.
           Under the reign of Manasseh and Amon king, King Josiah's father, taxes had been paid to prevent Assyria invaded the Southern Kingdom. The alliance with Assyria not only affected the politically Judah, but also religious practices, social and of Assyria imposed their behavior trends in Judah. ​​official protection was given to Judah in the magic and guessed and charming arts. The astral religion becomes so popular that King Manasseh, built altars to worship sun, moon, stars, zodiac signs and all the stars of heaven, into the house of the Lord (2 Kings. 23:11).
The worship of deusa- mother of Assyria became a practice that involved all members of the families of Judah (Jer. 7:18). But as the young Josiah was taking over the reins of government, the Assyrian threat was diminishing. The final blow to his power came with a revolt of Babylon on the rise, which eventually resulted in the destruction of Nineveh. Zephaniah considered the political development of Israel, Judah and all the nations zinhas circunvi- the perspective that the people should learn that God was involved in all matters of history. Speaking as an oracle of God, he understands that God uses foreign governments to bring judgment on rebellious chosen people. Sof., Is terrified by the fact that, after the disaster of the Northern tribes, the people of Judah still had the absurd notion that God was incapable of doing good or evil (1.12).
          The writings of Zephaniah has three components: 1), the statement of a specific judgment and often the universal judgment of sin; 2), a call to repentance, because God is just and wants to forgive; 3) a promise to the effect that the rest who made God their refuge will be saved. The significance of Zephaniah name "The Lord Veiled" leads the ministry of Jesus. The Easter true in Egypt, where those that were covered by the blood mark on the doors were protected from the angel of death, is repeated in the 2.3 promise where those meek of the earth who preserved the justice of God will be shrouded in anger Day Lord. Col. 3.2-3; explains this aspect of Christ's ministry: "Set your mind on things that are above, not on being Earth; For you have died, and your life is hidden with Christ in God. "The joy of a remnant saved (3.16-17), is related to the work of Jesus. He said: "I tell you, that likewise joy shall be in heaven over one sinner who repents, more than over ninety-nine righteous persons who need no repentance." (Luke 15.7) The figure of a happy Redeemer who expects to receive its is again described in Hab., 12.2. Jesus said that one of the works of ES would convince the world of judgment, because the prince of this world is judged (John. 16.8-11). Since its advent, the E. S. has been proclaiming to the world, as did Zephaniah: "Gather yourselves together ... Before the decree bring forth, and the day pass as the chaff; before there comes upon you the wrath of the Lord. " (2.1-2). A more pleasant work of the ES is found in the promise that God will restore the pure lips, that all call upon the name of the Lord, to serve him with one spirit (3.9).
         The day of judgment against Judah 1.2-13. > The judgment over all creation 1.2-3> Against the religious leaders. 1.4-7> Contra political leaders. 1.8-9> Against the leaders of the trade. 1.10-11. > Against the unbelievers. 1.12-13 II). > The day of the Lord. 1.14-18. > Next and rapidly approaching 1.14. > A day of wrath. 1.15-16. > The whole earth to be destroyed. (1:18: III). A call to repentance. 2.1-3> A call to gather. 2.1-2. > A call to seek the Lord 2.3 IV). The day of judgment cons surrounding nations. 2.4-15. > - 2.4-7 Philistines. > To the east -Moabe and Ammon. 2.8-11. -Etiópia To the south. 2:12> To the North-Assyria. 2.13-15. > (V). The day of judgment against Jerusalem 3.1-7> Against 3.1-4> leaders The Lord is just in the middle of it 3.5> Jerusalem has not changed 3.6-7 VI). A faithful remnant 3.8-20> Talk to purity and honesty. 3.8-13> The judgments are removed, and the enemies are exterminated. 3.4-15> The Lord rejoicing 3.16-17> The restored people. 3.18-20   Source: Bible Fullness:
Noble readers (as) were placed here only theological review, I hope I have been able to help them, thank you all for your encouragement, because without the support of you I would have given up. I am not a pastor, but a student of the Holy Bible. I graduated in hospital chaplaincy by the First Baptist Church in 2012, and in 2014 by UFMs course given by Professor of Bioethics for medical students, and chaplain and pastor Kings.
Campo Grande March 12, 2015 day of the new revision jcr0856@hotmail.com

Αγία Γραφή σχόλια για τα βιβλία από τον José Carlos Ribeiro στα αγγλικά, ελληνικά και εβραϊκά
Cap.16: Σχόλιο για τα βιβλία του Ναούμ, Αββακούμ, Σοφονίας &. Βιβλία 35, 36,37
            Αγαπητέ αναγνώστη (α), τα βιβλία αυτά θεωρούνται ήσσονος σημασίας προφήτες, δείχνω σε όλους ένα πιο θεολογικό σχολιασμό, με ενδελεχή έρευνα, αλλά με βάση την Αγία Γραφή: δείτε τώρα σε αυτά τα βιβλία, εξάγεται στην Αγία Γραφή πληρότητα Ναούμ, του οποίου το όνομα σημαίνει «πάπλωμα »ή« πλήρη άνεση, "είναι άγνωστη, εκτός από τη σύντομη τίτλο που ξεκινά προφητεία του. Η ταύτισή του ως "Elkoshite" δεν βοηθά πολύ, αφού Elcose τοποθεσία είναι αβέβαιο. Καπερναούμ, μια πόλη της Γαλιλαίας, τόσο εμφανή στο υπουργείο του Ιησού, σημαίνει «χωριό Ναούμ", και κάποιοι έχουν σκεφτεί, αλλά χωρίς συγκεκριμένη απόδειξη, η οποία αντλεί το όνομά του από τον προφήτη. Ο προφήτευσε στον Ιούδα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μανασσή, Amon, και Josiah. Οι σύγχρονοί του ήταν Σοφονίας, Αββακούμ και ο Ιερεμίας. Το βιβλίο Ναούμ εστιάζει σε ένα και μόνο συμφέρον: την πτώση της Νινευή. Τρεις κύριες ενότητες που αντιστοιχούν στα τρία κεφάλαια καλύπτουν την προφητεία. Το πρώτο περιγράφει την μεγάλη δύναμη του Θεού και πως η εξουσία λειτουργεί με τη μορφή της προστασίας για τη δίκαιη, αλλά από την απόφαση για τους ασεβείς. Παρά το γεγονός ότι ο Θεός δεν είναι ποτέ βιάζονται να κρίνουν, υπομονή σας μπορεί να μην είναι πάντα δεκτές. Ολόκληρη η γη είναι υπό τον έλεγχό σας? και όταν εμφανίζεται στην εξουσία, ακόμη και η φύση τρέμει μπροστά του (1,1 - 8). Σε κατάσταση τους από τη μιζέρια και τη δυστυχία (1.12), ο Ιούδας θα μπορούσε να αμφιβάλλει εύκολα την καλοσύνη του Θεού και ακόμη να ανακρίνει τους εχθρούς του λαού του (1,13 - 15) και αφαιρέστε την απειλή ενός νέου δυσχέρειας (1.9). Η πρόβλεψη της κρίσης στην Νινευή σχηματίζουν ένα παρήγορο μήνυμα για τον Ιούδα (1.15). Η δεύτερη κύρια ενότητα περιγράφει τον τρόπο της καταστροφής στην Νινευή (2,1 - 3). Προσπάθειες για να υπερασπιστεί την πόλη ενάντια στους επιτιθέμενους τους τα βράδια μάταια, ο Κύριος έχει εκδώσει την πτώση της Νινευή και την άνοδο του Ιούδα (2,1 - 7). Οι πόρτες του ποταμού θα ανοίξει, κατακλύζουν την πόλη και το σκούπισμα και τις ισχυρές, και το παλάτι θα λιώσει (2.6). Θα πρέπει να ληφθούν οι άνθρωποι της Νινευή αιχμαλωσία (2.7)? άλλοι θα φύγουν στον τρόμο (2.8). Οι πολύτιμους θησαυρούς θα λεηλατηθεί (2.9)? όλη τη δύναμη και την αυτοπεποίθηση να καταναλώνουν (2.10). Η πανίσχυρη λιοντάρι φωλιά θα είναι έρημη, γιατί «Ιδού, εγώ είμαι εναντίον σου, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων» (2,11 - 13). Το τρίτο κεφάλαιο αποτελεί το τελευταίο τμήμα του βιβλίου. Η κρίση του Θεού φαίνεται αδικαιολόγητα σκληρές, αλλά είναι δικαιολογημένη καταδίκη του. Νινευή ήταν μια «αιματηρή πόλη» (3.1), μια πόλη που κατηγορείται για τη διάδοση της αθώο αίμα των άλλων. Ήταν μια πόλη γνωστή για ένα ψέμα, ψέμα θήραμα και της ακολασίας (3.1,4). Αυτή εθισμός ήταν μια προσβολή προς το Θεό? έτσι ετυμηγορία δίκη της ήταν αναπόφευκτη (3,2 - 3 5-7). Παρόμοια με αριθ-Amon, μια αιγυπτιακή πόλη Έπεσε παρά τις πολυάριθμες συμμάχους και ισχυρή άμυνα. Νινευή δεν μπορεί να ξεφύγει από την κρίση του Θεού (3,14 - 15). Στρατεύματα θα εξαπλωθεί, οι ηγέτες υποκύψει και οι άνθρωποι θα πρέπει να χυθεί πάνω από τα βουνά (3,16 - 18). Η κρίση του Θεού ήρθε, και οι άνθρωποι που Ασσυρία ήταν κάποτε θύματα τόσο ανελέητα χειροκροτούν και να γιορτάσουμε σε απάντηση καλές ειδήσεις (3.19). Η κεφαλίδα βιβλίο περιγράφει ως "όραμα του Ναούμ" (1.1). Η ES λειτουργεί εδώ ως Αποκαλυπτής, αυτός που ανοίγει για Ναούμ το δράμα που εκτυλίσσεται μπροστά και επικοινωνεί το μήνυμα του Κυρίου ότι αυτός είναι υπεύθυνος για την παράδοση. Η Ε Santo θα πρέπει επίσης να ενεργεί ως ο Μεγάλος Αυτουργός στην πτώση της Νινευή. Οι εχθροί, συμπεριλαμβανομένων και των παιδιών της Βαβυλώνας, Μήδων και τους Σκύθες, ενώνουν τις δυνάμεις τους εναντίον των Ασσυρίων και να λεηλατήσουν την πόλη. Ο Θεός χρησιμοποιεί ανθρώπους για να εκτελέσει την κρίση του, αλλά πίσω από όλα αυτά είναι το έργο του Πνεύματος του, η ηθική αυτουργία, την οδήγηση και να τιμωρηθούν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Το έργο του Αγίου Πνεύματος, ο Κύριος κάλεσε τα στρατεύματά του και οδήγησε στην νικηφόρα μάχη. Ετυμηγορία του Θεού 1,1 έως 15> Ο ζήλος του Θεού 1,2 - 6. Η καλοσύνη του Θεού 1.7> Η δίκη της Νινευή 1,8 έως 14> Η χαρά του Ιούδα 1:15> Η εκδίκηση του Θεού 2,1 έως 13> Η καταστροφή της Νινευή 2,1 έως 12> Η δήλωση του κ 2.13 Η νίκη του Θεού 3,1 έως 19> Η αμαρτίες της Νινευή: 3,1 - 4> Η πολιορκία της Νινευή. 3,5 - 18. Ο εορτασμός της Νινευή 3:19>
         Αββακούμ: Η ονομασία «Αββακούμ" σημαίνει "αγκαλιά" ή που σημαίνει ότι ήταν «αγκαλιάστηκε από τον Θεό» και με τον τρόπο αυτό ενισχύεται από τον ίδιο για το δύσκολο έργο του, ή «αγκαλιάζει άλλους", έτσι ενθαρρύνοντάς τους σε περιόδους εθνικής κρίσης . Η μουσική σημειογραφία που βρέθηκαν σε 3:19 μπορεί να υποδεικνύει ότι Αββακούμ είχε τα προσόντα για να οδηγήσει τη λατρεία στο ναό, ως μέλος της οικογένειας Levitical.  Ο προφήτης είναι διαποτισμένη με μια αίσθηση της δικαιοσύνης, η οποία δεν θα σας αφήσει να αγνοήσει τη βίαιη υπάρχον αδικία γύρω του. Έμαθε επίσης την ανάγκη να λάβουν τα πιο σημαντικά ζητήματα της ζωής σε Εκείνον που δημιούργησε και λύτρωσε ζωή. Αββακούμ έζησε μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους του Ιούδα. Η χώρα του είχε πέσει από την κορυφή των μεταρρυθμίσεων του Ιωσία στα βάθη της βίαιης μεταχείρισης των πολιτών της, καταπιεστικά μέτρα σε βάρος των απόρων και την καταστροφή του νομικού συστήματος. Ο κόσμος που βρίσκεται γύρω από τον Ιούδα ήταν σε πόλεμο με τη Βαβυλώνα αυξάνονταν άνοδο στην Ασσυρία και την Αίγυπτο.
               Βόρεια απειλή της εισβολής προστέθηκε στην εσωτερική διαταραχή του Ιούδα. Αββακούμ πιθανώς έχουν γραφτεί κατά τη διάρκεια Intersperse μεταξύ της πτώσης της Νινευή στο 612 π.Χ., Και την πτώση της Ιερουσαλήμ το 586 π.Χ.. Το βιβλίο του Αββακούμ κάνει έναν απολογισμό της ένα πνευματικό ταξίδι, λέει για την ιστορία ενός ανθρώπου της αμφιβολίας για να προσκυνήσουν. Η διαφορά μεταξύ της έναρξης του Βιβλίου (1.1-4) και στο τέλος του βιβλίου (3,17 - 19) είναι καταπληκτική. Κατά τους πρώτους τέσσερις στίχους, Κατοικ., Είναι συγκλονισμένοι από τις υπάρχουσες συνθήκες γύρω του. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα, αλλά η κακία και η βία βλέπει ανάμεσα στο λαό του. . Αν Κατοικ, πηγαίνετε στο Θεό (1.2), ο ίδιος πιστεύει ότι ο Θεός αποσύρθηκε από το σενάριο της γης: τα λόγια του Θεού είχαν ξεχάσει? τα χέρια σας δεν εμφανίζονται? Ο Θεός δεν μπορεί να βρεθεί πουθενά.   Οι άντρες είναι στο τιμόνι, και άθλια άνδρες, ως εκ τούτου, επίσης. Και αυτοί ενεργούν όπως θα αναμενόταν να δράσει άνδρες χωρίς τον έλεγχο του Θεού. Αυτές οι λέξεις και φράσεις που περιγράφουν τη σκηνή: «κακία .. ενόχληση ... Καταστροφή ... βία .... Η διαμάχη ... αντιδικίες στο εξωτερικό ... Ο νόμος έχει παραλύσει ... Η πρόταση δεν πρόκειται ποτέ να βγουν έξω ... Οι ασεβείς surround η εύλογη ... Σάι διαστρεβλώσει την απόφαση. " Πόσο διαφορετική είναι η σκηνή κατά τα τρία τελευταία εδάφια του βιβλίου (3,17 - 19)! Ολα αλλαξαν. Ο προφήτης δεν είναι πλέον ελέγχεται ή ανήσυχοι λόγω των περιστάσεων, γιατί το όραμα του ήταν υψηλή. Διαχρονικά θέματα καταλαμβάνουν πλέον τις σκέψεις του, αλλά οι σκέψεις σας είναι στα πράγματα παραπάνω. Αντί να αποκλείεται από τις κοσμικές σκέψεις, Κατοικ., Ρυθμίστε την ελπίδα τους στο Θεό, για συνειδητοποιεί ότι ο Θεός ενδιαφέρεται για τα πλάσματά του. Αυτός είναι η πηγή της χαράς και της δύναμης προφήτης. Βρήκε ότι έγινε κάτι επάνω, "Τι θα κάνει με τα πόδια σε υψηλές θέσεις μου" (3.19). Η τελευταία παράγραφος των λέξεων αντίθεση έντονα με εκείνα της πρώτης: «... χαίρονται στον Κύριο, χαρά στο Θεό της σωτηρίας μου. Ο Ιεχωβά, ο Κύριος, είναι η δύναμή μου ... τα πόδια, όπως ελαφιών ... Περπατήστε επάνω στους ψηλούς τόπους μου "(3.18,19). Έτσι Κατοικ., Η καταγγελία να εμπιστεύονται, από την αμφιβολία για την εμπιστοσύνη, από τον άνθρωπο στο Θεό, κοιλάδες σε ψηλά βουνά. Αν το κέντρο του ευαγγελίου είναι η αλλαγή και μεταμόρφωση, το βιβλίο του Αββακούμ αποδεικνύει αυτό το ευαγγελικό ανανέωση. Στο κέντρο της αλλαγής και στο κέντρο του βιβλίου, αυτό είναι σαφές δόγμα της πίστης: «Ο δίκαιος με πίστη θα ζήσει (2.4). Για τον προφήτη, η υπόσχεση είναι για τη φυσική προστασία σε μεγάλη αναστάτωση του χρόνου. Όταν η εισβολή, η οποία είχε προβλεφθεί από τις ξένες δυνάμεις να γίνει πραγματικότητα, ότι δίκαιοι απομεινάρι των οποίων ο Θεός είναι ο Κύριος, του οποίου την εμπιστοσύνη και την εξάρτηση από αυτόν, θα απελευθερωθεί, και θα ζήσουν. Για τους συγγραφείς NT, όπως ο Παύλος και ο συγγραφέας των Εβραίων, η δήλωση της πίστης αυτοπεποίθηση γίνεται μια επίδειξη της δύναμης του ευαγγελίου να δώσει διαβεβαίωση της αιώνιας σωτηρίας. Χριστός αποκάλυψε: Οι όροι που χρησιμοποιούνται στην Κατοικ, 3:13 ;. συνδέστε την ιδέα της σωτηρίας ως ο χρισμένος του Κυρίου.
             Τα Εβραϊκά ρίζες αυτών των λέξεων αντανακλούν τις δύο ονόματα του Κυρίου μας Ιησού, που σημαίνει "σωτηρία", και ο Χριστός »το χρίσμα". Το πλαίσιο εδώ είναι η μεγάλη δύναμη του Θεού που εκδηλώθηκε υπέρ του λαού του, μέσω ενός Δαυιδική King, ο οποίος θα τους φέρει απελευθέρωση από τους εχθρούς τους. Ο Μεσσίας ήρθε στην ώρα τους (2,3 ;. Gal 4.4), του δόθηκε το όνομα «Ιησούς», ο προγεννητικός προφητεία του υπουργείου του (Κατά Ματθαίον 1:21), και γεννήθηκε »στην πόλη του Δαβίδ Σωτήρας, το οποίο είναι ο Χριστός ο Κύριος (Λουκ. 2:11). . Κατοικ ενώ, περιμένοντας την απάντηση στις ερωτήσεις σας, ο Θεός να σας δίνει το δώρο μιας αλήθειας που ικανοποιεί σιωπηλή αγωνίες τους και παρουσιάζει την λύση για την τρέχουσα κατάσταση σας: «Ο δίκαιος εκ πίστεως θα ζήσει» (2.4) . Ο Απόστολος Παύλος βλέπει αυτή τη δήλωση του Κατοικ., Ως τον ακρογωνιαίο λίθο του ευαγγελίου του Χριστού (Ρωμ. 1,16 - 17). > Ο Χριστός είναι η απάντηση στις ανάγκες των ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένου του καθαρισμού της αμαρτίας, της σχέσης με το Θεό και την ελπίδα για το μέλλον. > Τα θέματα της Κατοικ., 1,1 - 17. Μια ερώτηση σχετικά με την ανησυχία του Θεού 1,1 έως 11> Μια ερώτηση σχετικά με τις μεθόδους του Θεού, «Γιατί ο Θεός χρησιμοποιεί κακός" 1,12 - 17> απάντηση του Θεού 2,1 έως 20> Ο προφήτης περιμένει 2.1> Η απάντηση του Κυρίου 2.2 -20> 1) Το εύρος της αντίδρασης 2,2 - 3> 2) Η κεντρική αλήθεια για τους πιστούς 2.4. 3) οι συνέπειες της αλήθειας για τους άπιστους 2,5-20. > Προσευχή Κατοικ., 3,1 - 19. Η δύναμη του Κυρίου 3,1 - 16. > 1) Μια κραυγή έλεος 3,1 - 2:> 2) Η δύναμη της φύσης 3,3 έως 11> 3) Η ισχύς έναντι 3,12 - 16 έθνη. > Η πίστη του προφήτη 3,17 έως 19. >
     Σοφονίας: Το όνομα "Σοφονίας" σημαίνει "Ο Κύριος έκρυψε», ήταν ένας προφήτης του Ιούδα Ο προσδιόρισε τον εαυτό του καλύτερα από ό, τι οποιοδήποτε από τα ανήλικα προφήτες, τον εντοπισμό γενεαλογία τους τέσσερις γενιές στον Εζεκία, ένα καλό βασιλιά που οδήγησε τους ανθρώπους πίσω. Ο Θεός κατά τη διάρκεια του προφήτη Ησαΐα. Σοφονίας ήταν σύγχρονος με το βασιλιά Ιωσία και μακρινό συγγενή του, υπάρχει μια πιθανότητα ότι ήταν φίλοι. Η οικειότητα του συναισθήματος και την εξοικείωση του τόπου, όταν γράφει Σοφονία της Ιερουσαλήμ (1,10 - 11), δείχνουν ότι είχε μεγαλώσει εκεί. Σύμφωνα με τις Εβραϊκές Γραφές. Σοφονίας ήταν ο τελευταίος προφήτης για να γράψει πριν από την αιχμαλωσία. Σοφονίας δίνει τη γενική χρονική στιγμή της γραφής σας ως "κατά τις ημέρες του Ιωσία ο γιος του Άμμωνα βασιλιά του Ιούδα» (1.1), περίπου 640 - 609 π.Χ.. Το ύψος της μεταρρύθμισης του Ιωσία ήταν κατά τα έτη 620. Από την πτώση της Νινευή στο 612 π.Χ., Δεν είχε ακόμη συμβεί (2.13,15), οι περισσότεροι μελετητές τον καθορισμό της ημερομηνίας της γραπτής μεταξύ 630 π.Χ. 3627. Οι σύγχρονοί του περιλαμβάνουν Ιερεμίας και Ναούμ. Εκατό περίπου χρόνια πριν από την προφητεία αυτή, η Βόρεια Βασίλειο (Ισραήλ), νικήθηκε από την Ασσυρία. Οι άνθρωποι είχαν ληφθεί σε αιχμαλωσία, και η γη είχε αποικήθηκαν ξανά από αλλοδαπούς.
           Στο πλαίσιο της βασιλείας του Μανασσή και Amon βασιλιάς, πατέρας του βασιλιά Ιωσία, φόρων είχε καταβληθεί για την πρόληψη Ασσυρία εισέβαλαν στο Νότιο Βασίλειο. Η συμμαχία με την Ασσυρία δεν επηρέασε μόνο την πολιτική του Ιούδα, αλλά και θρησκευτικές πρακτικές, κοινωνική και της Ασσυρίας επέβαλε τάσεις συμπεριφορά τους στον Ιούδα. επίσημη προστασία δόθηκε στον Ιούδα στη μαγεία και μαντέψει και γοητευτικό τέχνες. Το αστρικό θρησκεία γίνεται τόσο δημοφιλές που Βασιλιάς Μανασσής, χτισμένο βωμούς να λατρεύουν τον ήλιο, το φεγγάρι, τα αστέρια, τα ζώδια και όλα τα αστέρια του ουρανού, μέσα στο σπίτι του Κυρίου (2 Βασιλέων. 23:11).  Η λατρεία του deusa- μητέρα της Ασσυρίας έγινε μια πρακτική που συμμετείχαν όλα τα μέλη των οικογενειών του Ιούδα (Ιερ. 7:18). Αλλά καθώς ο νεαρός Ιωσίας είχε αναλάβει τα ηνία της κυβέρνησης, η ασσυριακή απειλή μειώνονται. Το τελειωτικό χτύπημα στην εξουσία του ήρθε με μια εξέγερση της Βαβυλώνας για την άνοδο, η οποία τελικά οδήγησε στην καταστροφή της Νινευή. Σοφονίας εξέτασε την πολιτική ανάπτυξης του Ισραήλ, ο Ιούδας και όλα τα έθνη zinhas circunvi- την προοπτική ότι οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν ότι ο Θεός είχε εμπλακεί σε όλα τα θέματα της ιστορίας. Μιλώντας ως μαντείο του Θεού, καταλαβαίνει ότι ο Θεός χρησιμοποιεί ξένες κυβερνήσεις για να φέρει την απόφαση για την επαναστατική εκλεκτός λαός. Σοφ., Τρομοκρατείται από το γεγονός ότι, μετά την καταστροφή των βόρειων φυλών, οι άνθρωποι του Ιούδα είχε ακόμη την παράλογη ιδέα ότι ο Θεός ήταν ανίκανος να κάνει καλό ή κακό (1.12).
          Τα γραπτά του Σοφονία έχει τρεις συνιστώσες: 1), η δήλωση μιας συγκεκριμένης κρίσης και συχνά η καθολική κρίση της αμαρτίας? 2), ένα κάλεσμα σε μετάνοια, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και θέλει να συγχωρήσει? 3) μια υπόσχεση υπό την έννοια ότι το υπόλοιπο που έκανε ο Θεός καταφύγιο τους θα σωθούν. Η σημασία της Σοφονία όνομα «Ο Κύριος Πέπλο" οδηγεί το υπουργείο του Ιησού. Η αλήθεια Πάσχα στην Αίγυπτο, όπου εκείνοι που καλύπτονται από το σήμα του αίματος στις πόρτες προστατεύονται από τον άγγελο του θανάτου, επαναλαμβάνεται στο 2,3 υπόσχεση όταν οι πράοι της γης, η οποία διατήρησε την δικαιοσύνη του Θεού, θα πρέπει να είναι τυλιγμένη στο θυμό Ημέρας Κύριος. Ο συνταγματάρχης 3,2 έως 3? εξηγεί αυτή η πτυχή της διακονίας του Χριστού: «Ορίστε το μυαλό σας σε πράγματα που είναι πάνω, όχι για να είναι γη? Για εσάς έχουν πεθάνει, και η ζωή σας είναι κρυμμένη με Χριστό στο Θεό. "Η χαρά της ένα απομεινάρι που έσωσε (3,16 - 17), σχετίζεται με το έργο του Ιησού. Είπε: «Εγώ να σας πω, ότι ομοίως χαρά πρέπει να είναι στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί, περισσότερο από ό, τι πάνω από ενενήντα εννιά δικαίους που δεν έχουν ανάγκη μετανοίας." (Λουκάς 15.7) Η εικόνα της μια ευτυχισμένη Λυτρωτή που αναμένει να λάβει του περιγράφεται πάλι στο Κατοικ., 12.2. Ο Ιησούς είπε ότι ένα από τα έργα του ES θα πείσει τον κόσμο της απόφασης, επειδή ο πρίγκηπας αυτού του κόσμου κρίνεται (Ιω. 16,8 - 11). Από τις απαρχές του, το Ε Σ έχει δηλώνοντας στον κόσμο, όπως έκανε ο Σοφονίας: «Συγκεντρωθείτε ... Πριν από το διάταγμα φέρει στο προσκήνιο, και το πέρασμα ημέρας ως το άχυρο? πριν έρθει εκεί επάνω σας την οργή του Κυρίου. " (2.1-2). Μια πιο ευχάριστη δουλειά του ES βρίσκεται στην υπόσχεση που ο Θεός θα αποκαταστήσει τα καθαρά χείλη, ότι όλα επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου, για να τον εξυπηρετήσει με ένα πνεύμα (3.9).
         Η ημέρα της κρίσης κατά του Ιούδα 1,2 - 13. > Η κρίση πάνω από όλα δημιουργία 1,2 - 3> Ενάντια στους θρησκευτικούς ηγέτες. 1,4 - 7> Contra πολιτικούς ηγέτες. 1,8 - 9> κατά των ηγετών του εμπορίου. 1,10 - 11. > Κατά τους απίστους. 1,12 έως 13 II). > Η ημέρα του Κυρίου. 1,14 - 18. > Επόμενο και πλησιάζει ταχύτατα 1.14. > Μια μέρα της οργής. 1,15 - 16. > Ολόκληρη η γη να καταστραφεί. (1:18: ΙΙΙ). Μια κλήση για μετάνοια. 2,1 - 3> Μια κλήση για να συγκεντρωθούν. 2.1-2. > Μια κλήση για να αναζητήσει τον Κύριο 2.3 IV). Η ημέρα της κρίσης μειονεκτήματα γύρω έθνη. 2,4 - 15. > - 2,4 - 7 Φιλισταίων. > Στα ανατολικά -Moabe και Άμμωνα. 2,8 - 11. -Etiópia Προς τα νότια. 2:12> Προς Βορρά-Ασσυρία. 2,13 - 15. > (V). Η ημέρα της κρίσης κατά της Ιερουσαλήμ 3,1 - 7> κατά 3,1 έως 4> ηγέτες Ο Κύριος είναι ακριβώς στη μέση του 3,5> Ιερουσαλήμ δεν έχει αλλάξει 3,6 έως 7 VI). Ένα πιστό υπόλοιπο 3,8 έως 20> Μιλήστε με καθαρότητα και ειλικρίνεια. 3,8-13> Οι αποφάσεις απομακρύνονται, και οι εχθροί εξοντώθηκαν. 3,4 έως 15> Ο Κύριος χαίρεται 3,16 - 17> Οι άνθρωποι αποκατασταθεί. 3,18 - 20
Πηγή: Αγία Γραφή Πληρότητα:
Noble αναγνώστες (όπως) τοποθετήθηκαν εδώ μόνο θεολογική κριτική, ελπίζω να ήταν σε θέση να τους βοηθήσει, σας ευχαριστώ όλους για την ενθάρρυνσή σας, γιατί χωρίς την υποστήριξη από εσάς θα είχα παραιτηθεί. Δεν είμαι ένας πάστορας, αλλά ένας φοιτητής της Αγίας Γραφής. Αποφοίτησα το νοσοκομείο ποιμαντικές από την Πρώτη Baptist Church το 2012, και το 2014 από UFMs πορεία έδωσε ο καθηγητής Βιοηθικής για τους φοιτητές ιατρικής, και εφημέριος και Kings πάστορας.
Κάμπο Γκράντε 12 Μάρτη 2015 ημέρα της νέας αναθεώρησης jcr0856@hotmail.com

Agía Grafí̱ schólia gia ta vivlía apó ton José Carlos Ribeiro sta angliká, elli̱niká kai evraïká
Cap.16:̱ Schólio gia ta vivlía tou Naoúm, Avvakoúm, Sofonías &. Vivlía 35, 36,37
            Agapi̱té anagnó̱sti̱ (a), ta vivlía af̱tá theo̱roúntai í̱ssonos si̱masías profí̱tes, deíchno̱ se ólous éna pio theologikó scholiasmó, me endelechí̱ érev̱na, allá me vási̱ ti̱n Agía Grafí̱:̱ deíte tó̱ra se af̱tá ta vivlía, exágetai sti̱n Agía Grafí̱ pli̱róti̱ta Naoúm, tou opoíou to ónoma si̱maínei «páplo̱ma »í̱« plí̱ri̱ ánesi̱, "eínai ágno̱sti̱, ektós apó ti̱ sýntomi̱ títlo pou xekiná profi̱teía tou. I̱ táf̱tisí̱ tou o̱s "Elkoshite" den voi̱thá polý, afoú Elcose topothesía eínai avévaio. Kapernaoúm, mia póli̱ ti̱s Galilaías, tóso emfaní̱ sto ypourgeío tou Ii̱soú, si̱maínei «cho̱rió Naoúm", kai kápoioi échoun skefteí, allá cho̱rís synkekriméni̱ apódeixi̱, i̱ opoía antleí to ónomá tou apó ton profí̱ti̱. O profí̱tef̱se ston Ioúda katá ti̱ diárkeia ti̱s vasileías tou Manassí̱, Amon, kai Josiah. Oi sýnchronoí tou í̱tan Sofonías, Avvakoúm kai o Ieremías. To vivlío Naoúm estiázei se éna kai móno symféron:̱ ti̱n ptó̱si̱ ti̱s Ninev̱í̱. Treis kýries enóti̱tes pou antistoichoún sta tría kefálaia kalýptoun ti̱n profi̱teía. To pró̱to perigráfei ti̱n megáli̱ dýnami̱ tou Theoú kai po̱s i̱ exousía leitourgeí me ti̱ morfí̱ ti̱s prostasías gia ti̱ díkaii̱, allá apó ti̱n apófasi̱ gia tous aseveís. Pará to gegonós óti o Theós den eínai poté viázontai na krínoun, ypomoní̱ sas boreí na mi̱n eínai pánta dektés. Olókli̱ri̱ i̱ gi̱ eínai ypó ton élenchó sas?̱ kai ótan emfanízetai sti̱n exousía, akómi̱ kai i̱ fýsi̱ trémei brostá tou (1,1 - 8). Se katástasi̱ tous apó ti̱ mizéria kai ti̱ dystychía (1.12), o Ioúdas tha boroúse na amfivállei éf̱kola ti̱n kalosýni̱ tou Theoú kai akómi̱ na anakrínei tous echthroús tou laoú tou (1,13 - 15) kai afairéste ti̱n apeilí̱ enós néou dyschéreias (1.9). I̱ próvlepsi̱ ti̱s krísi̱s sti̱n Ninev̱í̱ schi̱matízoun éna parí̱goro mí̱nyma gia ton Ioúda (1.15). I̱ déf̱teri̱ kýria enóti̱ta perigráfei ton trópo ti̱s katastrofí̱s sti̱n Ninev̱í̱ (2,1 - 3). Prospátheies gia na yperaspisteí ti̱n póli̱ enántia stous epitithémenous tous ta vrádia mátaia, o Kýrios échei ekdó̱sei ti̱n ptó̱si̱ ti̱s Ninev̱í̱ kai ti̱n ánodo tou Ioúda (2,1 - 7). Oi pórtes tou potamoú tha anoíxei, kataklýzoun ti̱n póli̱ kai to skoúpisma kai tis ischyrés, kai to paláti tha lió̱sei (2.6). Tha prépei na li̱fthoún oi ánthro̱poi ti̱s Ninev̱í̱ aichmalo̱sía (2.7)?̱ álloi tha fýgoun ston trómo (2.8). Oi polýtimous thi̱sav̱roús tha lei̱lati̱theí (2.9)?̱ óli̱ ti̱ dýnami̱ kai ti̱n af̱topepoíthi̱si̱ na katanaló̱noun (2.10). I̱ paníschyri̱ liontári fo̱liá tha eínai éri̱mi̱, giatí «Idoú, egó̱ eímai enantíon sou, légei o Kýrios to̱n dynámeo̱n» (2,11 - 13). To tríto kefálaio apoteleí to telef̱taío tmí̱ma tou vivlíou. I̱ krísi̱ tou Theoú faínetai adikaiológi̱ta skli̱rés, allá eínai dikaiologi̱méni̱ katadíki̱ tou. Ninev̱í̱ í̱tan mia «aimati̱rí̱ póli̱» (3.1), mia póli̱ pou kati̱goreítai gia ti̱ diádosi̱ ti̱s athó̱o aíma to̱n állo̱n. Í̱tan mia póli̱ gno̱stí̱ gia éna pséma, pséma thí̱rama kai ti̱s akolasías (3.1,4). Af̱tí̱ ethismós í̱tan mia prosvolí̱ pros to Theó?̱ étsi etymi̱goría díki̱ ti̱s í̱tan anapófef̱kti̱ (3,2 - 3 5-7). Parómoia me arith-Amon, mia aigyptiakí̱ póli̱ Épese pará tis polyárithmes symmáchous kai ischyrí̱ ámyna. Ninev̱í̱ den boreí na xefýgei apó ti̱n krísi̱ tou Theoú (3,14 - 15). Stratév̱mata tha exaplo̱theí, oi i̱gétes ypokýpsei kai oi ánthro̱poi tha prépei na chytheí páno̱ apó ta vouná (3,16 - 18). I̱ krísi̱ tou Theoú í̱rthe, kai oi ánthro̱poi pou Assyría í̱tan kápote thýmata tóso aneléi̱ta cheirokrotoún kai na giortásoume se apánti̱si̱ kalés eidí̱seis (3.19). I̱ kefalída vivlío perigráfei o̱s "órama tou Naoúm" (1.1). I̱ ES leitourgeí edó̱ o̱s Apokalyptí̱s, af̱tós pou anoígei gia Naoúm to dráma pou ektylíssetai brostá kai epikoino̱neí to mí̱nyma tou Kyríou óti af̱tós eínai ypéf̱thynos gia ti̱n parádosi̱. I̱ E Santo tha prépei epísi̱s na energeí o̱s o Megálos Af̱tourgós sti̱n ptó̱si̱ ti̱s Ninev̱í̱. Oi echthroí, symperilamvanoméno̱n kai to̱n paidió̱n ti̱s Vavyló̱nas, Mí̱do̱n kai tous Skýthes, enó̱noun tis dynámeis tous enantíon to̱n Assyrío̱n kai na lei̱latí̱soun ti̱n póli̱. O Theós chri̱simopoieí anthró̱pous gia na ektelései ti̱n krísi̱ tou, allá píso̱ apó óla af̱tá eínai to érgo tou Pnév̱matos tou, i̱ i̱thikí̱ af̱tourgía, ti̱n odí̱gi̱si̱ kai na timo̱ri̱thoún sýmfo̱na me to théli̱ma tou Theoú. To érgo tou Agíou Pnév̱matos, o Kýrios kálese ta stratév̱matá tou kai odí̱gi̱se sti̱n niki̱fóra máchi̱. Etymi̱goría tou Theoú 1,1 éo̱s 15> O zí̱los tou Theoú 1,2 - 6. I̱ kalosýni̱ tou Theoú 1.7> I̱ díki̱ ti̱s Ninev̱í̱ 1,8 éo̱s 14> I̱ chará tou Ioúda 1:̱15> I̱ ekdíki̱si̱ tou Theoú 2,1 éo̱s 13> I̱ katastrofí̱ ti̱s Ninev̱í̱ 2,1 éo̱s 12> I̱ dí̱lo̱si̱ tou k 2.13 I̱ níki̱ tou Theoú 3,1 éo̱s 19> I̱ amartíes ti̱s Ninev̱í̱:̱ 3,1 - 4> I̱ poliorkía ti̱s Ninev̱í̱. 3,5 - 18. O eortasmós ti̱s Ninev̱í̱ 3:̱19>  Avvakoúm:̱ I̱ onomasía «Avvakoúm" si̱maínei "ankaliá" í̱ pou si̱maínei óti í̱tan «ankaliásti̱ke apó ton Theó» kai me ton trópo af̱tó enischýetai apó ton ídio gia to dýskolo érgo tou, í̱ «ankaliázei állous", étsi entharrýnontás tous se periódous ethnikí̱s krísi̱s . I̱ mousikí̱ si̱meiografía pou vréthi̱kan se 3:̱19 boreí na ypodeiknýei óti Avvakoúm eíche ta prosónta gia na odi̱gí̱sei ti̱ latreía sto naó, o̱s mélos ti̱s oikogéneias Levitical.  O profí̱ti̱s eínai diapotisméni̱ me mia aísthi̱si̱ ti̱s dikaiosýni̱s, i̱ opoía den tha sas afí̱sei na agnoí̱sei ti̱ víaii̱ ypárchon adikía gýro̱ tou. Émathe epísi̱s ti̱n anánki̱ na lávoun ta pio si̱mantiká zi̱tí̱mata ti̱s zo̱í̱s se Ekeínon pou di̱mioúrgi̱se kai lýtro̱se zo̱í̱. Avvakoúm ézi̱se mia apó tis pio krísimes periódous tou Ioúda. I̱ chó̱ra tou eíche pései apó ti̱n koryfí̱ to̱n metarrythmíseo̱n tou Io̱sía sta váthi̱ ti̱s víaii̱s metacheírisi̱s to̱n politó̱n ti̱s, katapiestiká métra se város to̱n apóro̱n kai ti̱n katastrofí̱ tou nomikoú systí̱matos. O kósmos pou vrísketai gýro̱ apó ton Ioúda í̱tan se pólemo me ti̱ Vavyló̱na af̱xánontan ánodo sti̱n Assyría kai ti̱n Aígypto.
               Vóreia apeilí̱ ti̱s eisvolí̱s prostéthi̱ke sti̱n eso̱terikí̱ diatarachí̱ tou Ioúda. Avvakoúm pithanó̱s échoun grafteí katá ti̱ diárkeia Intersperse metaxý ti̱s ptó̱si̱s ti̱s Ninev̱í̱ sto 612 p.CH., Kai ti̱n ptó̱si̱ ti̱s Ierousalí̱m to 586 p.CH.. To vivlío tou Avvakoúm kánei énan apologismó ti̱s éna pnev̱matikó taxídi, léei gia ti̱n istoría enós anthró̱pou ti̱s amfivolías gia na proskyní̱soun. I̱ diaforá metaxý ti̱s énarxi̱s tou Vivlíou (1.1-4) kai sto télos tou vivlíou (3,17 - 19) eínai katapli̱ktikí̱. Katá tous pró̱tous tésseris stíchous, Katoik., Eínai synklonisménoi apó tis ypárchouses synthí̱kes gýro̱ tou. Den boró̱ na skeftó̱ típota, allá i̱ kakía kai i̱ vía vlépei anámesa sto laó tou. . An Katoik, pi̱gaínete sto Theó (1.2), o ídios pistév̱ei óti o Theós aposýrthi̱ke apó to senário ti̱s gi̱s:̱ ta lógia tou Theoú eíchan xechásei?̱ ta chéria sas den emfanízontai?̱ O Theós den boreí na vretheí pouthená.
Oi ántres eínai sto timóni, kai áthlia ándres, o̱s ek toútou, epísi̱s. Kai af̱toí energoún ópo̱s tha anamenótan na drásei ándres cho̱rís ton élencho tou Theoú. Af̱tés oi léxeis kai fráseis pou perigráfoun ti̱ ski̱ní̱:̱ «kakía .. enóchli̱si̱ ... Katastrofí̱ ... vía .... I̱ diamáchi̱ ... antidikíes sto exo̱terikó ... O nómos échei paralýsei ... I̱ prótasi̱ den prókeitai poté na vgoun éxo̱ ... Oi aseveís surround i̱ év̱logi̱ ... Sái diastrevló̱sei ti̱n apófasi̱. " Póso diaforetikí̱ eínai i̱ ski̱ní̱ katá ta tría telef̱taía edáfia tou vivlíou (3,17 - 19)! Ola allaxan. O profí̱ti̱s den eínai pléon elénchetai í̱ aní̱sychoi lógo̱ to̱n peristáseo̱n, giatí to órama tou í̱tan ypsi̱lí̱. Diachroniká thémata katalamvánoun pléon tis sképseis tou, allá oi sképseis sas eínai sta prágmata parapáno̱. Antí na apokleíetai apó tis kosmikés sképseis, Katoik., Rythmíste ti̱n elpída tous sto Theó, gia syneidi̱topoieí óti o Theós endiaféretai gia ta plásmatá tou. Af̱tós eínai i̱ pi̱gí̱ ti̱s charás kai ti̱s dýnami̱s profí̱ti̱s. Vrí̱ke óti égine káti epáno̱, "Ti tha kánei me ta pódia se ypsi̱lés théseis mou" (3.19). I̱ telef̱taía parágrafos to̱n léxeo̱n antíthesi̱ éntona me ekeína ti̱s pró̱ti̱s:̱ «... chaírontai ston Kýrio, chará sto Theó ti̱s so̱ti̱rías mou. O Iecho̱vá, o Kýrios, eínai i̱ dýnamí̱ mou ... ta pódia, ópo̱s elafió̱n ... Perpatí̱ste epáno̱ stous psi̱loús tópous mou "(3.18,19). Étsi Katoik., I̱ katangelía na empistév̱ontai, apó ti̱n amfivolía gia ti̱n empistosýni̱, apó ton ánthro̱po sto Theó, koiládes se psi̱lá vouná. An to kéntro tou ev̱angelíou eínai i̱ allagí̱ kai metamórfo̱si̱, to vivlío tou Avvakoúm apodeiknýei af̱tó to ev̱angelikó ananéo̱si̱. Sto kéntro ti̱s allagí̱s kai sto kéntro tou vivlíou, af̱tó eínai safés dógma ti̱s písti̱s:̱ «O díkaios me písti̱ tha zí̱sei (2.4). Gia ton profí̱ti̱, i̱ ypóschesi̱ eínai gia ti̱ fysikí̱ prostasía se megáli̱ anastáto̱si̱ tou chrónou. Ótan i̱ eisvolí̱, i̱ opoía eíche provleftheí apó tis xénes dynámeis na gínei pragmatikóti̱ta, óti díkaioi apomeinári to̱n opoío̱n o Theós eínai o Kýrios, tou opoíou ti̱n empistosýni̱ kai ti̱n exárti̱si̱ apó af̱tón, tha apelef̱thero̱theí, kai tha zí̱soun. Gia tous syngrafeís NT, ópo̱s o Páv̱los kai o syngraféas to̱n Evraío̱n, i̱ dí̱lo̱si̱ ti̱s písti̱s af̱topepoíthi̱si̱ gínetai mia epídeixi̱ ti̱s dýnami̱s tou ev̱angelíou na dó̱sei diavevaío̱si̱ ti̱s aió̱nias so̱ti̱rías. Christós apokálypse:̱ Oi óroi pou chri̱simopoioúntai sti̱n Katoik, 3:̱13 ?. syndéste ti̱n idéa ti̱s so̱ti̱rías o̱s o chrisménos tou Kyríou.
             Ta Evraïká rízes af̱tó̱n to̱n léxeo̱n antanakloún tis dýo onómata tou Kyríou mas Ii̱soú, pou si̱maínei "so̱ti̱ría", kai o Christós »to chrísma". To plaísio edó̱ eínai i̱ megáli̱ dýnami̱ tou Theoú pou ekdi̱ló̱thi̱ke ypér tou laoú tou, méso̱ enós Dav̱idikí̱ King, o opoíos tha tous férei apelef̱théro̱si̱ apó tous echthroús tous. O Messías í̱rthe sti̱n ó̱ra tous (2,3 ?. Gal 4.4), tou dóthi̱ke to ónoma «Ii̱soús», o progenni̱tikós profi̱teía tou ypourgeíou tou (Katá Matthaíon 1:̱21), kai genní̱thi̱ke »sti̱n póli̱ tou Davíd So̱tí̱ras, to opoío eínai o Christós o Kýrios (Louk. 2:̱11). . Katoik enó̱, periménontas ti̱n apánti̱si̱ stis ero̱tí̱seis sas, o Theós na sas dínei to dó̱ro mias alí̱theias pou ikanopoieí sio̱pi̱lí̱ ago̱níes tous kai parousiázei ti̱n lýsi̱ gia ti̱n tréchousa katástasi̱ sas:̱ «O díkaios ek písteo̱s tha zí̱sei» (2.4) . O Apóstolos Páv̱los vlépei af̱tí̱ ti̱ dí̱lo̱si̱ tou Katoik., O̱s ton akrogo̱niaío lítho tou ev̱angelíou tou Christoú (Ro̱m. 1,16 - 17). > O Christós eínai i̱ apánti̱si̱ stis anánkes to̱n anthró̱po̱n, symperilamvanoménou tou katharismoú ti̱s amartías, ti̱s schési̱s me to Theó kai ti̱n elpída gia to méllon. > Ta thémata ti̱s Katoik., 1,1 - 17. Mia eró̱ti̱si̱ schetiká me ti̱n ani̱sychía tou Theoú 1,1 éo̱s 11> Mia eró̱ti̱si̱ schetiká me tis methódous tou Theoú, «Giatí o Theós chri̱simopoieí kakós" 1,12 - 17> apánti̱si̱ tou Theoú 2,1 éo̱s 20> O profí̱ti̱s periménei 2.1> I̱ apánti̱si̱ tou Kyríou 2.2 -20> 1) To év̱ros ti̱s antídrasi̱s 2,2 - 3> 2) I̱ kentrikí̱ alí̱theia gia tous pistoús 2.4. 3) oi synépeies ti̱s alí̱theias gia tous ápistous 2,5-20. > Prosef̱chí̱ Katoik., 3,1 - 19. I̱ dýnami̱ tou Kyríou 3,1 - 16. > 1) Mia krav̱gí̱ éleos 3,1 - 2:̱> 2) I̱ dýnami̱ ti̱s fýsi̱s 3,3 éo̱s 11> 3) I̱ ischýs énanti 3,12 - 16 éthni̱. > I̱ písti̱ tou profí̱ti̱ 3,17 éo̱s 19. >          Sofonías:̱ To ónoma "Sofonías" si̱maínei "O Kýrios ékrypse», í̱tan énas profí̱ti̱s tou Ioúda O prosdiórise ton eaf̱tó tou kalýtera apó ó, ti opoiodí̱pote apó ta aní̱lika profí̱tes, ton entopismó genealogía tous tésseris geniés ston Ezekía, éna kaló vasiliá pou odí̱gi̱se tous anthró̱pous píso̱. O Theós katá ti̱ diárkeia tou profí̱ti̱ I̱saḯa. Sofonías í̱tan sýnchronos me to vasiliá Io̱sía kai makrinó syngení̱ tou, ypárchei mia pithanóti̱ta óti í̱tan fíloi. I̱ oikeióti̱ta tou synaisthí̱matos kai ti̱n exoikeío̱si̱ tou tópou, ótan gráfei Sofonía ti̱s Ierousalí̱m (1,10 - 11), deíchnoun óti eíche megaló̱sei ekeí. Sýmfo̱na me tis Evraïkés Grafés. Sofonías í̱tan o telef̱taíos profí̱ti̱s gia na grápsei prin apó ti̱n aichmalo̱sía. Sofonías dínei ti̱ genikí̱ chronikí̱ stigmí̱ ti̱s grafí̱s sas o̱s "katá tis i̱méres tou Io̱sía o gios tou Ámmo̱na vasiliá tou Ioúda» (1.1), perípou 640 - 609 p.CH.. To ýpsos ti̱s metarrýthmisi̱s tou Io̱sía í̱tan katá ta éti̱ 620. Apó ti̱n ptó̱si̱ ti̱s Ninev̱í̱ sto 612 p.CH., Den eíche akómi̱ symveí (2.13,15), oi perissóteroi meleti̱tés ton kathorismó ti̱s i̱meromi̱nías ti̱s graptí̱s metaxý 630 p.CH. 3627. Oi sýnchronoí tou perilamvánoun Ieremías kai Naoúm. Ekató perípou chrónia prin apó ti̱n profi̱teía af̱tí̱, i̱ Vóreia Vasíleio (Israí̱l), nikí̱thi̱ke apó ti̱n Assyría. Oi ánthro̱poi eíchan li̱ftheí se aichmalo̱sía, kai i̱ gi̱ eíche apoikí̱thi̱kan xaná apó allodapoús.
           Sto plaísio ti̱s vasileías tou Manassí̱ kai Amon vasiliás, patéras tou vasiliá Io̱sía, fóro̱n eíche katavli̱theí gia ti̱n próli̱psi̱ Assyría eisévalan sto Nótio Vasíleio. I̱ symmachía me ti̱n Assyría den epi̱réase móno ti̱n politikí̱ tou Ioúda, allá kai thri̱skef̱tikés praktikés, koino̱nikí̱ kai ti̱s Assyrías epévale táseis symperiforá tous ston Ioúda. epísi̱mi̱ prostasía dóthi̱ke ston Ioúda sti̱ mageía kai mantépsei kai goi̱tef̱tikó téchnes. To astrikó thri̱skeía gínetai tóso di̱mofilés pou Vasiliás Manassí̱s, chtisméno vo̱moús na latrév̱oun ton í̱lio, to fengári, ta astéria, ta zó̱dia kai óla ta astéria tou ouranoú, mésa sto spíti tou Kyríou (2 Vasiléo̱n. 23:̱11).  I̱ latreía tou deusa- mi̱téra ti̱s Assyrías égine mia praktikí̱ pou symmeteíchan óla ta méli̱ to̱n oikogeneió̱n tou Ioúda (Ier. 7:̱18). Allá kathó̱s o nearós Io̱sías eíche analávei ta i̱nía ti̱s kyvérni̱si̱s, i̱ assyriakí̱ apeilí̱ meió̱nontai. To teleio̱tikó chtýpi̱ma sti̱n exousía tou í̱rthe me mia exégersi̱ ti̱s Vavyló̱nas gia ti̱n ánodo, i̱ opoía teliká odí̱gi̱se sti̱n katastrofí̱ ti̱s Ninev̱í̱. Sofonías exétase ti̱n politikí̱ anáptyxi̱s tou Israí̱l, o Ioúdas kai óla ta éthni̱ zinhas circunvi- ti̱n prooptikí̱ óti oi ánthro̱poi prépei na máthoun óti o Theós eíche emplakeí se óla ta thémata ti̱s istorías. Miló̱ntas o̱s manteío tou Theoú, katalavaínei óti o Theós chri̱simopoieí xénes kyverní̱seis gia na férei ti̱n apófasi̱ gia ti̱n epanastatikí̱ eklektós laós. Sof., Tromokrateítai apó to gegonós óti, metá ti̱n katastrofí̱ to̱n vóreio̱n fyló̱n, oi ánthro̱poi tou Ioúda eíche akómi̱ ti̱n parálogi̱ idéa óti o Theós í̱tan aníkanos na kánei kaló í̱ kakó (1.12).
          Ta graptá tou Sofonía échei treis synistó̱ses:̱ 1), i̱ dí̱lo̱si̱ mias synkekriméni̱s krísi̱s kai sychná i̱ katholikí̱ krísi̱ ti̱s amartías?̱ 2), éna kálesma se metánoia, giatí o Theós eínai díkaios kai thélei na syncho̱rí̱sei?̱ 3) mia ypóschesi̱ ypó ti̱n énnoia óti to ypóloipo pou ékane o Theós katafýgio tous tha so̱thoún. I̱ si̱masía ti̱s Sofonía ónoma «O Kýrios Péplo" odi̱geí to ypourgeío tou Ii̱soú. I̱ alí̱theia Páscha sti̱n Aígypto, ópou ekeínoi pou kalýptontai apó to sí̱ma tou aímatos stis pórtes prostatév̱ontai apó ton ángelo tou thanátou, epanalamvánetai sto 2,3 ypóschesi̱ ótan oi práoi ti̱s gi̱s, i̱ opoía diatí̱ri̱se ti̱n dikaiosýni̱ tou Theoú, tha prépei na eínai tyligméni̱ sto thymó I̱méras Kýrios. O syntagmatárchi̱s 3,2 éo̱s 3?̱ exi̱geí af̱tí̱ i̱ ptychí̱ ti̱s diakonías tou Christoú:̱ «Oríste to myaló sas se prágmata pou eínai páno̱, óchi gia na eínai gi̱?̱ Gia esás échoun pethánei, kai i̱ zo̱í̱ sas eínai krymméni̱ me Christó sto Theó. "I̱ chará ti̱s éna apomeinári pou éso̱se (3,16 - 17), schetízetai me to érgo tou Ii̱soú. Eípe:̱ «Egó̱ na sas po̱, óti omoío̱s chará prépei na eínai ston ouranó gia énan amarto̱ló pou metanoeí, perissótero apó ó, ti páno̱ apó enení̱nta enniá dikaíous pou den échoun anánki̱ metanoías." (Loukás 15.7) I̱ eikóna ti̱s mia ef̱tychisméni̱ Lytro̱tí̱ pou anaménei na lávei tou perigráfetai páli sto Katoik., 12.2. O Ii̱soús eípe óti éna apó ta érga tou ES tha peísei ton kósmo ti̱s apófasi̱s, epeidí̱ o prínki̱pas af̱toú tou kósmou krínetai (Io̱. 16,8 - 11). Apó tis aparchés tou, to E S échei di̱ló̱nontas ston kósmo, ópo̱s ékane o Sofonías:̱ «Synkentro̱theíte ... Prin apó to diátagma férei sto proskí̱nio, kai to pérasma i̱méras o̱s to áchyro?̱ prin érthei ekeí epáno̱ sas ti̱n orgí̱ tou Kyríou. " (2.1-2). Mia pio ef̱cháristi̱ douleiá tou ES vrísketai sti̱n ypóschesi̱ pou o Theós tha apokatastí̱sei ta kathará cheíli̱, óti óla epikalesthí̱ to ónoma tou Kyríou, gia na ton exypi̱retí̱sei me éna pnév̱ma (3.9).
         I̱ i̱méra ti̱s krísi̱s katá tou Ioúda 1,2 - 13. > I̱ krísi̱ páno̱ apó óla di̱miourgía 1,2 - 3> Enántia stous thri̱skef̱tikoús i̱gétes. 1,4 - 7> Contra politikoús i̱gétes. 1,8 - 9> katá to̱n i̱getó̱n tou emporíou. 1,10 - 11. > Katá tous apístous. 1,12 éo̱s 13 II). > I̱ i̱méra tou Kyríou. 1,14 - 18. > Epómeno kai pli̱siázei tachýtata 1.14. > Mia méra ti̱s orgí̱s. 1,15 - 16. > Olókli̱ri̱ i̱ gi̱ na katastrafeí. (1:̱18:̱ III). Mia klí̱si̱ gia metánoia. 2,1 - 3> Mia klí̱si̱ gia na synkentro̱thoún. 2.1-2. > Mia klí̱si̱ gia na anazi̱tí̱sei ton Kýrio 2.3 IV). I̱ i̱méra ti̱s krísi̱s meionektí̱mata gýro̱ éthni̱. 2,4 - 15. > - 2,4 - 7 Filistaío̱n. > Sta anatoliká -Moabe kai Ámmo̱na. 2,8 - 11. -Etiópia Pros ta nótia. 2:̱12> Pros Vorrá-Assyría. 2,13 - 15. > (V). I̱ i̱méra ti̱s krísi̱s katá ti̱s Ierousalí̱m 3,1 - 7> katá 3,1 éo̱s 4> i̱gétes O Kýrios eínai akrivó̱s sti̱ mési̱ tou 3,5> Ierousalí̱m den échei alláxei 3,6 éo̱s 7 VI). Éna pistó ypóloipo 3,8 éo̱s 20> Milí̱ste me katharóti̱ta kai eilikríneia. 3,8-13> Oi apofáseis apomakrýnontai, kai oi echthroí exontó̱thi̱kan. 3,4 éo̱s 15> O Kýrios chaíretai 3,16 - 17> Oi ánthro̱poi apokatastatheí. 3,18 – 20  Pi̱gí̱:̱ Agía Grafí̱ Pli̱róti̱ta:̱
Noble anagnó̱stes (ópo̱s) topothetí̱thi̱kan edó̱ móno theologikí̱ kritikí̱, elpízo̱ na í̱tan se thési̱ na tous voi̱thí̱sei, sas ef̱charistó̱ ólous gia ti̱n enthárrynsí̱ sas, giatí cho̱rís ti̱n ypostí̱rixi̱ apó esás tha eícha paraiti̱theí. Den eímai énas pástoras, allá énas foiti̱tí̱s ti̱s Agías Grafí̱s. Apofoíti̱sa to nosokomeío poimantikés apó ti̱n Pró̱ti̱ Baptist Church to 2012, kai to 2014 apó UFMs poreía édo̱se o kathi̱gi̱tí̱s Vioi̱thikí̱s gia tous foiti̱tés iatrikí̱s, kai efi̱mérios kai Kings pástoras.
Kámpo Nkránte 12 Márti̱ 2015 i̱méra ti̱s néas anatheó̱ri̱si̱s jcr0856@hotmail.com

פרשנות מקרא קודש לספרים על ידי José Carlos ריביירו באנגלית, יווני ובעברית
Cap.16: תגובה על ספריו של נחום, חבקוק, צפניה ו. ספרים 35, 36,37
            קורא יקר (א), ספרים אלה נחשבים נביאי קטין, אני מראה לכולם פרשנות תאולוגית יותר, עם מחקר מעמיק, אבל מבוסס על כתבי הקודש: רואה עכשיו בספרים האלה, שחולץ בנחום התנ"ך המלאות, שפירוש שמה "שמיכה "או" מלא של נחמה, "אינן ידוע, פרט לכותרת הקצרה שמתחילה נבואתו. זיהוי שלה בתור "Elkoshite" לא עוזר הרבה, שכן מיקום Elcose אינו ודאית. כפר נחום, עיר של גליל, כך בולטת במשרדו של ישו, פירושו "כפר נחום", וחלקם העריך, אך ללא הוכחה קונקרטית, אשר קבלה את שמה מהנביא. הוא ניבא ליהודה בתקופת שלטונם של מנשה, אמון, ויאשיהו. בני דורו היו צפניה, חבקוק וירמיהו. הספר של נחום מתמקד בעניין אחד: הנפילה של נינוה. שלושה חלקים עיקריים המקביל לשלושת הפרקים לכסות את הנבואה. הראשון מתאר את הכח הגדול של אלוהים ואיך כוח שפועל בצורה של הגנה על הוגן, אבל בשיקול הדעת לרשעים. למרות שאלוהים הוא לא ממהר לשפוט, הסבלנות שלך לא יכולה תמיד להיות מקובלת. כל הארץ היא בשליטה שלך; וכאשר הוא מופיע בכוח, אפילו הטבע רועד לפניו (1.1-8). במצבם של סבל ומצוקה (1.12), יהודה יכול בקלות בספק טובו של אלוהים ואף מטיל ספק באויבים עמו (1.13-15) ולהסיר את האיום של מצוקה חדשה (1.9). התחזית של פסק דין על נינוה טופס הודעה מרגיעה ליהודה (1.15). הסעיף העיקרי השני מתאר את הדרך להשמדה לנינוה (2.1-3). ניסיונות להגן על העיר מפני תוקפי הערבים שלהם לשווא, לאלוהים גזר נפילת נינווה והעלייה של יהודה (2.1-7). הדלתות של הנהר תיפתחנה, מציפה את העיר וסוחפת את כל העוצמה, והארמון יהיה להמס (2.6). אנשי נינוה יילקחו בשבי (2.7); אחרים יברחו בטרור (2.8). האוצרות היקרים יהיו נבזזו (2.9); כל הכוח והביטחון לצרוך (2.10). מאורת האריה האדירה תהיה שוממת כי "הנה, אני נגדך נאם ה 'צבאות" (2.11-13). הפרק השלישי מהווה את החלק האחרון של הספר. פסק דינו של אלוהים נראה יתר על המידה קשה, אבל הוא מוצדק בגינוי שלו. נינוה הייתה "עיר דמים" (3.1), עיר האשימה להפצת דם החפים מפשע של אחרים. הוא היה ידוע בעיר שקר, שקר טרף והוללות (3.1,4). התמכרות זו הייתה עבירה לאלוהים; כך המשפט את פסק הדין היה בלתי נמנע (3.2-3 5-7). בדומה ללא-אמון, עיר מצרית ירד למרות מספר רב של בעלי ברית והגנה חזקה. נינוה לא יכולה לברוח פסק דינו של אלוהים (3.14-15). חיילים יתפשטו, מנהיגים להיכנע והאנשים יהיו שפכו על ההרים (3.16-18). פסק דינו של אלוהים בא, והאנשים שהיה בעבר קורבנות אשור כך ללא רחם למחוא כפיים ולחגוג בתגובה לחדשות טובות (3.19). כותרת הספר מתארת ​​אותו כ" חזון של נחום "(1.1). ES עובד כאן כRevelator, מי שפותח עבור Naum הדרמה שנפרשה לפני ומתקשרת הודעתו של הלורד שהוא אחראי על אספקה. E. סנטו צריכה גם לפעול כמסית הגדול בסתיו נינוה. האויבים, כולל הילדים של בבל, מדי והסקיתים, לאחד כוחות נגד האשורי ולבזוז את העיר. אלוהים משתמש סוכנים אנושיים לביצוע פסק דינו, אבל מאחורי כל זה הוא העבודה של רוחו, ייזום, נהיגה ונענש בהתאם לרצונו של אלוהים. העבודה של הרוח, ה 'נקראת על חייליו והובילה לקרב המנצח. פסק דינו של אלוהים 1.1-15> הלהט של אלוהים 1.2-6. הטוב של אלוהים 1.7> משפטו של נינוה 1.8-14> שמחת יהודה 01:15> נקמה של אלוהים 2.1-13> חורבן נינוה 2.1-12> הצהרתו של מר 2.13 הנצחון של אלוהים 3.1-19> חטאים של נינוה: 3.1-4> המצור על נינוה. 3.5-18. החגיגה של נינוה 03:19>
         חבקוק: השם "חבקוק" פירושו "חיבוק" או שמשמעותו הייתה "אומצה על ידי אלוהים" ובכך חיזקה את ידיו למשימה הקשה שלו, או "מחבק אחר", ובכך מעודדים אותם בזמנים של משבר הלאומי . תווי הנגינה נמצאו ב03:19 עשויים להצביע על כך חבקוק היה מוסמך להוביל פולחן במקדש כבן למשפחת הלויים.
נביא חדורת תחושת הצדק, שלא תיתן לך להתעלם מהעוול הקיים האלים סביבו. הוא גם למד את הצורך לקחת את השאלות החשובות ביותר של חיי לאחת שיצר ונגאל חיים. חבקוק חי באחת התקופות הקריטיות ביותר של יהודה. המדינה שלו נפלה מהשיא של הרפורמות של יאשיהו עד עמקי יחס אלים של אזרחיה, צעדי דיכוי נגד הנזקקים והחורבה של המערכת המשפטית. העולם הממוקמים ברחבי יהודה היה במלחמה עם בבל התקוממות עולה על אשור ומצרים.
               איום מצפון לפלישה נוסף להפרעה הפנימית של יהודה. חבקוק כנראה נכתבה בintersperse בין נפילת נינווה בשנת 612 לפני הספירה., ונפילתה של ירושלים בשנת 586 לפני הספירה. ספר חבקוק נותן חשבון של מסע רוחני, שספר על ההיסטוריה של איש הספק לסגוד. ההבדל בין תחילת הספר (1.1-4) וסופו של הספר (3.17-19) הוא מדהים. בארבעת הפסוקים הראשונים, Hab., מוכרע על ידי נסיבות קיימות סביבו. הוא לא יכול לחשוב על שום דבר, אבל הרשעות ואלימות שהוא רואה בקרב בני עמו. . למרות Hab, ללכת לאלוהים (1.2), שהוא מאמין שאלוהים נסוג מתרחיש האדמה: דבריו של אלוהים נשכחו; הידיים שלך לא מתרחשות; לא ניתן למצוא בכל מקום אלוהים.
גברים הם בראש, והגברים הנתעבים, ולכן, גם. והם מתנהגים כמו שניתן היו לצפות לפעול גברים ללא שליטתו של אלוהים. מילות וביטויים אלה מתארים את הסצנה: "רשעות .. רוגז ... הרס ... אלימות .... מריבה ... ליטיגציה ... משותק החוק ... המשפט לעולם לא לצאת ... להקיף הרשע ההוגן ... סאי עיוותו דין ". כמה שונה הוא הסצנה בשלושת פסוקים האחרונים של הספר (3.17-19)! הכל השתנה. הנביא הוא כבר לא בשליטה או חרדה בגלל הנסיבות, בגלל החזון שלו היה גבוה. עניינים זמניים כבר לא תופסים את מחשבותיו, אבל המחשבות שלך הן על דברים לעיל. במקום להיות נשלט על ידי שיקולים ארציים, Hab., הגדר את תקוותם באלוהים, משום שהוא מבין שאלוהים הוא מעוניין ביצורים שלו. הוא המקור של נביא שמחה וכוח. הוא מצא שזה נעשה למשהו, "מה יעשה לי ללכת על המקומות הגבוהים שלי" (3.19). בפסקה האחרון של המילים בניגוד היטב עם אלה בראשונים: "... לשמוח באלוהים, שמחה באלוהים הישועה שלי. יהוה, אלוהים, הוא הכוח שלי ... רגליים כמו הינדס ... ללכת על המקומות הגבוהים שלי "(3.18,19). אז Hab., הייתה התלונה לסמוך, מספק לסמוך, מאדם לאלוהים, עמקים ועד הרים גבוהים. אם במרכז הבשורה הוא שינוי וטרנספורמציה, ספר חבקוק מדגים חידוש אוונגליסטים זה. במרכז השינוי ובמרכזו של הספר, זה אמונה ברורה של אמונה: "הצדיק באמונה תחיה (2.4). לנביא, ההבטחה היא להגנה פיזית במהפך גדול של זמן. כאשר הפלישה, שנחזתה על ידי הכוחות הזרים להפוך למציאות, כי שריד צדיק שאלוהים הוא האדון, אמון ותלות שעליו, ישוחרר, והם יחיו. לסופרי NT כגון פול ומחברם של העברים, הצהרה זו של אמונה בטוחה הופכת הפגנה של כוחה של הבשורה לתת הבטחת הגאולה נצחית. ישו נחשף: המונחים המקובלים בHab, 03:13 ;. לחבר את הרעיון של גאולה כמשיח ה '.
             שורשי עברית מילים אלה משקפים שני שמות של ישו אדוננו, שפירושו "ישועה", ומשיח "נמשח אחד". ההקשר כאן הוא הכח הגדול של אלוהים בא לידי ביטוי בשמם של אנשיו, דרך מלך מבית דוד, שיביא אותם גאולה מאויביהם. המשיח הגיע בזמן (2.3 ;. גל 4.4), הוא קיבל את השם "ישו" כנבואה טרום לידתי של משרדו (מתי 1:21), ונולד "בעיר דוד מושיע, ש היא משיח ה '(לוקס. 2:11). . בעוד Hab, מחכה לתשובה לשאלות שלך, אלוהים נותן לך את המתנה של אמת המספקת את חרדות ששתיקתם ומציגה את הפתרון למצב הנוכחי שלך: "הצדיק באמונה יחיה" (2.4) . שליח פאולוס רואה את ההצהרה הזו של Hab., כפי שאבן הפינה של הבשורה של ישו (רום. 1.16-17). > המשיח הוא התשובה לצרכים אנושיים, כוללים הטיהור של חטא, מערכת היחסים עם אלוהים ותקווה לעתיד. > השאלות של Hab., 1.1-17. שאלה על חששו של אלוהים 1.1-11> שאלה על שיטותיו של אלוהים, "למה אלוהים משתמשת רשעה" 1.12-17> תגובתו של אלוהים 2.1-20> הנביא מחכה 2.1> התשובה ה '2.2 -20> 1) היקף התגובה 2.2-3> 2) האמת המרכזית למאמינים 2.4. 3) את ההשלכות של אמת לכופרים 2.5-20. > תפילה של Hab., 3.1-19. כוחו של ה '3.1-16. > 1) זעקת רחמים 3.1-2:> 2) כוחו של הטבע 3.3-11> 3) הכח נגד 3.12-16 מדינות. > אמונתו של הנביא 3.17-19. >
     צפניה: השם "צפניה" פירושו "האדון הסתיר", היה נביא של יהודה הוא הזדהה טוב יותר מכל הנביאים, התחקות שושלת היוחסין שלהם ארבעה דורות לחזקיהו, מלך טוב שהוביל את האנשים בחזרה. אלוהים בתקופת הנביא ישעיהו. צפניה היה עכשווי למלך יאשיהו וקרוב המשפחה הרחוקה שלו, יש אפשרות שהם היו חברים. האינטימיות של רגש והיכרות המקום כאשר צפניה כותב בירושלים (1.10-11), מצביעה על כך שהוא גדל שם. על פי כתבי קודש עברית. צפניה היה הנביא האחרון לכתוב לפני השבי. צפניה נותן פרק הזמן הכללי של הכתיבה שלך כ" בימי יאשיהו בנו של מלך אמון "(1.1), על 640-609 לפני הספירה. הגובה של הרפורמה של יאשיהו היה בשנים 620. מאז נפילת נינווה בשנת 612 לפני הספירה., עדיין לא קרה (2.13,15), רוב חוקרי קביעת המועד בכתב בין 630 לפני הספירה 3627. בני זמניו כוללים ירמיהו ונחום. כמאה שנה לפני נבואה זו, הממלכה הצפונית (ישראל) הובסה על ידי אשור. האנשים נלקחו בשבי, והארץ הייתה recolonized על ידי זרים.
           תחת שלטונו של מנשה ומלך עמון, אביו של המלך יאשיהו, מסים שולמו למניעת אשור פלש הממלכה הדרומית. הברית עם אשור אינה מושפעת רק יהודה הפוליטי, אלא גם מנהגים דתיים, חברתי והאשור הטיל מגמות התנהגותם ביהודה. הגנה רשמית ניתנה ליהודה בקסם ונחשה ואמנויות מקסימות. הדת האסטרלי הופכת להיות כל כך פופולרית, כי המלך מנשה, נבנתה מזבחות לפולחן שמש, ירח, כוכבים, מזלות וכל כוכבי שמים, לביתו של ה '(2 מלכים. 23:11).
הפולחן של אמא deusa- אשור הפך בפועל שמעורבים כל בני המשפחות של יהודה (ירמיה. 7:18). אבל כמו יאשיהו הצעיר לוקח את המושכות של הממשלה, האיום האשורי היה הולכת ופוחתת. המכה הסופית לשלטונו הגיעה עם מרד בבבל במגמת העלייה, שהביאה לסופו של דבר לחורבן נינווה. צפניה נחשב ההתפתחות הפוליטית של ישראל, יהודה וכל zinhas מדינות circunvi- הפרספקטיבה שהאנשים צריכים ללמוד שאלוהים היה מעורב בכל קשורה להיסטוריה. אם כבר מדברים כאורים ותומים של אלוהים, הוא מבין שאלוהים משתמש ממשלות זרות כדי להביא פסק דין על העם הנבחר מרדני. סוף., מבועת מהעובדה ש, לאחר האסון של שבטים הצפוניים, עם יהודה עדיין היה הרעיון האבסורדי שאלוהים היה מסוגל לעשות טוב או רע (1.12).
          יש כתביו של צפניה שלושה מרכיבים: 1), ההצהרה של פסק דין ספציפי, ולעתים קרובות השיפוט האוניברסלי של חטא; 2), שיחה לתשובה, כי אלוהים הוא פשוט ורוצה לסלוח; 3) הבטחה להשפעה ששאר שעשה אלוהים המקלט שלהם יישמר. המשמעות של שם צפניה "האדון הרעול" מובילה את משרדו של ישו. הפסחא האמיתי במצרים, שבו אלה שמכוסים על ידי סימן הדם על הדלתות היו מוגנות מפני מלאך מוות, חוזר על עצמו בהבטחה 2.3 שבו אלה כנועים של כדור הארץ שהשתמר הצדק של אלוהים יהיה לוטה ביום הכעס לורד. אל"מ 3.2-3; מסביר את ההיבט הזה של משרדו של ישו: "קבע את דעתך על דברים שהם מעל, לא על היותו כדור הארץ; בשבילך מת, והחיים שלך מוסתר עם המשיח באלוהים. "השמחה של שריד הציל (3.16-17), קשור לעבודתו של ישו. הוא אמר: "אני אומר לך, שגם שמחה תהיה בגן העדן על חוטא אחד שחוזר בתשובה, יותר מאשר על תשעים ותשעה אנשים צדיקים שאינו זקוקים לתשובה." (לוק 15.7) דמותו של גואל שמח שמצפה לקבלו מתואר שוב בHab., 12.2. ישוע אמר שאחד מעבודותיו של ES היה לשכנע את העולם של פסק דין, כי הנסיך של העולם הזה נשפט (ג'ון. 16.8-11). מאז כניסתו שלו, א ס כבר הכריז לעולם, כפי שעשה צפניה: "לאסוף את עצמכם ביחד ... לפני הצו לפלח, ולעבור את היום כמוץ; לפני שמגיע אליכם את זעמו של ה '. " (2.1-2). עבודה נעימה יותר של ES נמצאת בהבטחה שאלוהים יהיה לשחזר את שהפת הטהורה, שכל לקרא בשם ה ', לשרת אותו עם רוח אחד (3.9).
         יום הדין נגד יהודה 1.2-13. > פסק הדין על כל הבריאה 1.2-3> נגד המנהיגים הדתיים. 1.4-7> מנהיגים פוליטיים קונטרה. 1.8-9> נגד המנהיגים של הסחר. 1.10-11. > נגד הכופרים. 1.12-13 ב '). > יום ה '. 1.14-18. > הבא ומתקרבים במהירות 1.14. > יום הזעם. 1.15-16. > כל הארץ להיהרס. (01:18: III). שיחה לתשובה. 2.1-3> שיחה כדי לאסוף. 2.1-2. > שיחה לחפש הלורד 2.3 IV). היום של חסרונות פסק דין מקיפים מדינות. 2.4-15. > - 2.4-7 פלשתים. > ממזרח -Moabe ועמון. 2.8-11. -Etiópia מדרום. 02:12> כדי הצפון-אשור. 2.13-15. > (V). יום הדין נגד ירושלים 3.1-7> נגד 3.1-4> מנהיגים 'הוא רק באמצע זה 3.5> ירושלים לא השתנתה 3.6-7 VI). שריד 3.8-20 נאמנים> דברו עם טוהר ויושר. 3.8-13> פסקי הדין יוסרו, והאויבים הושמדו. 3.4-15> הלורד שמח 3.16-17> האנשים שוחזרו. 3.18-20
מקור: התנ"ך מלוא:
קוראים אצילים (כ) הונחו כאן רק ביקורת תאולוגית, אני מקווה שהצלחתי לעזור להם, תודה לכולכם על העידוד שלך, כי בלי התמיכה שלך הייתי נותן את. אני לא כומר, אבל תלמיד של כתבי הקודש. סיימתי את לימודים בבית חולים על ידי רבנות הכנסייה הבפטיסטית הראשונה בשנת 2012, בשנת 2014 על ידי וכמובן UFMs ניתנו על ידי הפרופסור לביו-האתיקה לסטודנטים לרפואה, וכומר ומלכי כומר.
Campo Grande 12 מרס 2015 יום של הגרסה החדשה jcr0856@hotmail.com